Κάθε πρωί θα με δεις να δίνω στο εαυτό μου δέκα δευτερόλεπτα για να καταλάβω που βρίσκομαι και γιατί. Ακολουθούν πέντε δευτερόλεπτα για να αποδεχτώ την ολοκληρωτική μου ανικανότητα για οποιαδήποτε εργασία.
Η συνειδητοποίηση της τραγικής οικονομικής μου κατάστασης είναι ακαριαία, γεγονός που με βοηθά να κερδίσω χρόνο και να τον αφιερώσω στα ψάρια μου. Υπάρχουν στιγμές που θέλω να τους πω τα πάντα για την ζωή μου .. Όμως ακόμα και να μην ήταν κουφά, η μνήμη τους δεν διαρκεί πάνω από τρία δευτερόλεπτα, όσο μια βόλτα μέσα στην γυάλα. Ίσως για αυτό στα μάτια τους μπορώ να δω ολόκληρη την ζωή μου, ένας επαναλαμβανόμενος στροβιλισμός, ένα χαρούμενο τίποτα. Αυτές είναι οι πρώτες στιγμές της ημέρας που έρχεται να με σώσει η έμπνευση.
Ο κόσμος βασίζεται στο χάος και εγώ θα το διασχίσω χωρίς να ψάχνω για λογική σειρά ...
Αυτή είναι η ζωή μου, συνεννοηθήκαμε? ...
No comments:
Post a Comment