Στην πόλη, κοιμάσαι και ξυπνάς παρέα με άγνωστους ενοίκους στην πολυκατοικία, στριμώχνεσαι στο μετρό και κολλάς στην κίνηση, πας στη δουλειά, στο πανεπιστήμιο, σε επαγγελματικά ραντεβού και καθημερινά συγχρωτίζεσαι με μια ντουζίνα ατόμων χάρη στην απελευθέρωση της επικοινωνίας και τη βελτιωμένη τεχνολογία (βλέπε facebook, twitter, skype κ.α.).
Στις μέρες μας οι άνθρωποι έχουν γίνει πιο απρόσιτοι από ποτέ. Μιλάνε αλλά δεν επικοινωνούν. Συζητάνε αλλά δεν ακούνε. Ο καθένας απορροφάται με τα δικά του προβλήματα, τις δικές του έγνοιες και ανησυχίες και ζει στη δική του σφαίρα στην οποία εσύ φυσικά έχεις περιορισμένη πρόσβαση...
Μέσα σε χιλιάδες άτομα στην πόλη, εσύ δεν είσαι παρά ένας άγνωστος που παλεύει για κάποιο λόγο να διατηρήσει την ιδιωτικότητα του και την ανωνυμία του.
Οι παλιές γειτονιές σβήνουν και χάνονται μέσα στο αστικό χάος. Οι παρέες συρρικνώνονται και αιμορραγούν. Τώρα που περισσότερο από κάθε άλλη φορά έχει τόσο ανάγκη ο ένας τον άλλο, οι άνθρωποι επιλέγουν να είναι πιο εγωιστές και πιο κλειστοί από ποτέ...
Ο χρόνος είναι σαν το χρήμα. Με την διάφορα ότι ο χρόνος της ζωής δεν εξαγοράζεται . Τρέχει μέσα από τα χέρια σου, τελειώνει τόσο γρήγορα που θα ευχόσουν να είχες άλλο τόσο για να προλάβεις και γι αυτό το λόγο είναι πολύτιμος.
Οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν χρόνο να για αναπτυχθούν, να δοκιμαστούν και να ωριμάσουν και εσύ δεν τον χαρίζεις πουθενά. Δεν αντέχεις να περιμένεις, δε σ’ αρέσει να κάνεις υπομονή... Μετά, είναι η δυσπιστία. Βεβαία ο χρόνος της ζωής σας είναι ότι πολυτιμότερο έχετε .
Έχουμε πλέον χάσει την εμπιστοσύνη μας στους ανθρώπους με τόσες φορές που έχουμε προδοθεί . Δυσκολευόμαστε να επενδύσουμε σε νέα άτομα γιατί έχουμε ήδη προδοθεί στο παρελθόν. Δεν δοκιμάζουμε και δεν ρισκάρουμε από φόβο μην κάνουμε λάθος, απογοητευτούμε, προδοθούμε και πονέσουμε.
Κρατάμε κρυμμένο τους φόβους όπως της απόρριψης μας γιατί αν τους ομολογήσουμε νιώθουμε ευάλωτοι. Κρύβουμε τα ελαττώματα μας πίσω από ένα ψεύτικο εγώ για να μη μας καταλάβουν και μας απορρίψουν. Επιλέγοντας να συμπεριφερθούμε μ’ αυτόν τον τρόπο, αφ’ ενός κερδίζουμε πολύτιμο χρόνο και αποφεύγουμε μεγάλα κομμάτια απογοήτευσης , αφ’ ετέρου χάνουμε και τεράστια κομμάτια συντροφικότητας... Τα πάντα στη ζωή είναι ένα κόστος ευκαιρίας...
Στην πραγματικότητα, υπάρχουν δύο είδη μοναξιάς: Η αληθινή, όταν πραγματικά δεν υπάρχει κανείς δίπλα μας και αυτή που φτιάχνουμε μόνοι μας και την επιβάλλουμε στον εαυτό μας.
Αυτό που συνήθως συμβαίνει στη πράξη είναι το δεύτερο...
Στην ουσία πάντα θα υπάρχουν ευκαιρίες για να γνωρίσουμε ανθρώπους και είναι αποκλειστικά δική μας επιλογή να μην το κάνουμε.
Κανένας μας δεν έρχεται με περίληψη και οδηγίες χρήσης μέσα στο κουτί. Πρέπει να δοκιμάσεις, να τεστάρεις και να αξιολογήσεις.
Όταν μιλάς και εκφράζεσαι, βλέπεις ότι δεν είσαι μόνος γιατί υπάρχουν κι άλλοι που περνάνε ακριβώς τις ίδιες δυσκολίες και έχουν μέσα τους ακριβώς τις ίδιες ανασφάλειες με σένα αλλά εσύ δεν το ήξερες γιατί και αυτοί δεν στο είπαν ποτέ...Η μοναξιά είναι μια ευκαιρία να γνωρίσουμε τον εαυτό μας , να κλειστούμε στο κουκούλι μας σαν τις κάμπιες ώστε να γίνει η μεταμόρφωση σε πεταλούδα και να πετάξουμε ....
No comments:
Post a Comment