Σχεδόν όλοι είχαν την ατυχία να γνωρίσουν φίλους φίδια ,το μόνο που τους ενδιαφέρει να πάρουν μια κουβέντα και να σε θάψουν , κάνουν τάχα πως ενδιαφέρονται αλλά το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μην σας δουν καλά . Οι φίλοι φίδια αισθάνονται μειονεκτικά απέναντι σας και προσπαθούν να σας την πουν με κάθε ευκαιρία, εκτός από εξαιρέσεις που είναι για το καλό σας. Οι φίλοι φίδια ξεχνούν εύκολα μηνύματα σας, τηλεφωνήματα σας, αλλά όταν σας έχουν ανάγκη αυτοί, εσείς πρέπει να είστε εκεί.....αλλιώς βγάζουν απλόχερα όλο το δηλητήριο τους , που τους καίει κάθε μέρα....και σας ποτίζανε κάθε μέρα, με κάθε τους κακία ...
Όλοι έχουμε γνωρίσει ή παραγνωρίσει τέτοια ύπουλα και πανούργα πλάσματα. Κυκλοφορούν κι «οπλοφορούν» ανάμεσά μας τόσο καλά καμουφλαρισμένα που μας το προσφέρουν απλόχερα και ουπς, καταπίνουμε τις κακίες . Τι γίνεται, όμως, όταν οι κακίες συνεχίζονται , και σταματημό δεν έχουν; Τι γίνεται όταν μαζί με τις κακίες πίνουμε κάθε μέρα κι ένα καφεδάκι ως μεγάλα κολλητάρια που είμαστε πλέον; Γιατί; Γιατί τέτοιου είδους άνθρωποι έχουν ταλέντο στο να γίνονται φίλοι σου ή μάλλον στο να νομίζεις εσύ ότι έχουν γίνει φίλοι σου.
Οι πολύ σωστά αποκαλούμενες «σουπιές» λοιπόν, εισχωρούν απροκάλυπτα σε όλο σου τον κόσμο, συναισθηματικό και μη. Καταπατούν με περίτεχνο τρόπο τα εσώψυχά σου και τρέφονται από το δικό σου «ξεγύμνωμα». Έχουν καταφέρει να μαυρίσουν με τη μελάνη τους όλη την ευκολόπιστη μούρη σου κι εσύ να κοιτιέσαι στον καθρέφτη και ν’ αυτοφτύνεσαι για να μη ματιαστείς. Φτου-φτου σκόρδα, αν και τίποτα δε σε σώζει. Η ταλαντούχα «σουπιά» σε τρώει κάθε μέρα με τα μάτια της και να σου τα τηλεφωνήματα στη μαμά για το κοσμοϊστορικό ξεμάτιασμα.
Κούνια που σε κούναγε. Το ισχυρότερο όπλο αυτών των ανθρώπων, είναι το γεγονός ότι σε κάνουν να νιώθεις περίφημα. Να πιστεύεις στην αμέριστη κι ανιδιοτελή συμπαράστασή τους, οποιαδήποτε στιγμή χρειαστείς έναν ώμο για να κλάψεις, βρε αδερφέ. Σου δείχνουν το θαυμασμό τους και σε ανεβάζουν στα ουράνια. «Αχ πόσο σου πηγαίνει αυτό το υπέροχο παντελόνι», «Πόσο ταιριαστό ζευγάρι είστε». Ξύσε τον κώλο σου, παιδί μου. Πίσω από τις λέξεις, δεν κρύβεται ο Αλέξης, αλλά: «Πω-πω πόσο πολύ σε παχαίνει αυτό το άθλιο παντελονάκι», «Εγώ θα έπρεπε να ήμουν στη θέση σου και να είχα αυτόν τον άνθρωπο δίπλα μου. Άντε και πολύ σου πέφτει». Κρίμα να μην τους έχει ανακαλύψει ακόμα ο Κοκκινόπουλος. Θα ήταν οι πιο καλοί, υπεράνω πάσης υποψίας, δολοφόνοι.
Δολοφόνοι μπορεί να μην είναι, αλλά στο μυαλό τους έχουν καταστρώσει πάμπολλα σχέδια για το πώς θα σε φέρουν αντιμέτωπο με δυσάρεστες καταστάσεις. Φυσικά δε θα φταίνε ποτέ εκείνοι. Αδίκως κουράζεις το κεφαλάκι σου. Μάταια αναζητείς μέσα στους εχθρούς σου τον κύριο ένοχο. Τους εχθρούς σου τους ξέρεις. Περιμένεις τα πάντα από εκείνους. Ένα πράγμα σαν το Λεωνίδα και τους τριακόσιους. Ήξερε ότι για ν’ αντιμετωπίσει τους Πέρσες, έπρεπε να επιλέξει τις Θερμοπύλες. Το ήξερε, γιατί ήξερε με ποιους είχε να κάνει. Αυτό που δεν υπολόγισε, ήταν η προδοσία του Εφιάλτη. Ο Εφιάλτης, ως γνήσια «σουπιά», ήταν ένα βήμα πριν από εκείνον. Ένα βήμα, μία προδοσία και μία ολόκληρη ήττα.
«Εφιάλτες» είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Έρχονται στη ζωή σου, κερδίζουν τον τίτλο «φίλος» κι αρχίζουν να αναζητούν τροφή για τη ζήλια, την αλαζονεία, το υπερφίαλο «εγώ» τους. Μαθαίνουν τους εχθρούς σου έναν προς έναν. Τους «ποθούν» απεγνωσμένα. Είναι τα απαραίτητα στρατιωτάκια τους για να εκτελέσουν το έγκλημα εις βάρος σου. Τους πλησιάζουν αριστουργηματικά και στρώνονται όλοι μαζί για ν’ ανοίξουν το δικό σου λάκκο.
Ο δικός σου λάκκος, η δική τους αναπνοή. Παίρνουν ισχυρές τζούρες οξυγόνου όταν προκαλούν την αποτυχία σου, το ξεφτίλισμά σου, ακόμα και τη δυστυχία σου. Χασκογελάνε με κάθε δικό σου δάκρυ, φορώντας, όμως, και μια μάσκα παρηγοριάς. Δε θέλουν να ρίξουν απλά τη μελάνη τους. Δεν τους αρκεί. Επιθυμούν διακαώς ν’ αλλάξουν τον κόσμο, το δικό σου κόσμο συγκεκριμένα. Να φέρουν τα πάνω-κάτω, να τον γκρεμίσουν και να χορέψουν τσάμικο πάνω στα συντρίμμια του. Κι εσύ; Εσύ απλά θα χτυπάς παλαμάκια.
«Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον», όμως, καρδιά μου, γι’ αυτό κι η πανούργα σουπιά κάποια στιγμή αποκαλύπτεται. Εσύ, όταν «ξεπλένεσαι» από τη μελάνη κι ανοίγεις τα γκαβά σου, δεν ξέρεις αν πρέπει ν’ αρχίσεις να κλαις ή ν’ αρπάξεις αυτή τη βρωμοσουπιά και να την φας με κρεμμυδάκια. Ένα είναι το σίγουρο. Νιώθεις τελείως «γυμνός». Νιώθεις πως μοιράστηκες τον κόσμο σου μ’ έναν ψεύτικο άνθρωπο. Με κάποιον που το μόνο που ήθελε ήταν να θρέψει το «τέρας» μέσα του. Εσύ αποδείχτηκες η πιο νόστιμη τροφή του. Μη λυπηθείς τον εαυτό σου που βρέθηκαν «σουπιές» στο δρόμο σου, που «ασέλγησαν» στη ζωή σου. Το «κρίμα» είναι για εκείνους τους «δήθεν» φίλους σου κι είναι μεγάλο.
Μακάρι να καταλάβουν ότι η μελάνη που ρίχνουν, γυρίζει πάντα καταπάνω τους. Μέχρι τότε, όμως, από μακριά κι αγαπημένοι…
No comments:
Post a Comment