Friday, July 14, 2017

Κάνε Ό,τι Θέλεις

«Δεν υπήρξε ποτέ κανένας που δυστύχησε επειδή δεν ήξερε τι γινόταν στων άλλων την ψυχή. Εκείνοι όμως που της δικής τους ψυχής τις κινήσεις δεν παρακολουθούν, αναγκαστικά θα δυστυχήσουν.» Μάρκος Αυρήλιος Αντωνίνος Αύγουστος
«Το μεγαλύτερο λάθος των επιχειρηματιών (και των συν αυτώ) είναι ότι ΤΑ ΞΕΡΟΥΝ ΟΛΑ. Όταν αμφισβητείται η άγνοια τους, ξεσκίζονται τα σωθικά τους. Είναι βιολογικό το πρόβλημα και πηγάζει από την εγωπάθεια» Ηω Αναγνώστου
«Τα βασικά συστατικά της ζωής είναι τύχη, σύμπτωση και χάος. Η ζωή είναι μια ρουλέτα και πέρα από τις ικανότητες αυτού που θέλει να κυριαρχήσει στην ζωή χρειάζονται η τύχη και η σύμπτωση. Τύχη και σύμπτωση που; Σε μια ζωή που κυριαρχούν οι νόμοι. Οι φυσικοί νόμοι» Μορίς Ζολί
Εύκολα ανακαλύπτεις τον χαζό …
ΔΙΑΚΡΙΣΗ και ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ βάζει τα πράματα στην θέση τους και κάθε κατεργάρη στον πάγκο του.
Αυτό θεωρώ πως είναι ένα κύριο γνώρισμα-χαρακτηριστικό των ανθρώπινων έλλογων όντων. Μα δυστυχώς δεν είναι έτσι. Αυτή η ίδια η Παρατήρηση του Ολοφάνερου και η Διάκριση δείχνουν, πέραν πάσης αμφισβήτησης ή αμφιβολίας, πως τα έλλογα (κατ ευφημισμό) όντα, ελάχιστα χρησιμοποιούν την πολύπαθη λογική τους ικανότητα, όταν απαιτείται να λύσουν λογικά προβλήματα.
Ας δούμε μία απλή ερώτηση μαθηματικών. Μία ρακέτα και ένα μπαλάκι κοστίζουν ένα ευρώ και δέκα λεπτά. Η ρακέτα κοστίζει ένα ευρώ περισσότερο από το μπαλάκι. Πόσο κοστίζει το μπαλάκι; Ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων απαντά με σιγουριά και γρήγορα ότι το μπαλάκι κοστίζει 10 λεπτά. Η απάντηση είναι προφανώς λάθος. Η σωστή απάντηση είναι ότι το μπαλάκι κοστίζει 5 λεπτά και η ρακέτα, 1 ευρώ και 5 λεπτά.
Για περισσότερες από 5 δεκαετίες, ο Daniel Kahneman, υποψήφιος για Nobel και καθηγητής ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο Princeton έκανε τέτοιες ερωτήσεις και αναλύει τις απαντήσεις που δίνουμε σε αυτές. Τα αφοπλιστικά απλά του πειράματα έχουν αλλάξει τον τρόπο που σκεφτόμαστε για την σκέψη. Ενώ οι φιλόσοφοι, οικονομολόγοι και κοινωνικοί επιστήμονες θεωρούσαν για πολλούς αιώνες ότι οι άνθρωποι βασίζονται στη λογική, επιστήμονες όπως ο Kahneman, o Amos Tversky και άλλοι, έχουν αποδείξει ότι δεν είμαστε τόσο λογικοί όσο πιστεύαμε.
Όταν αντιμετωπίζουμε μία άγνωστη κατάσταση, δεν την αξιολογούμε με βάση τη λογική μας. Όταν μας ρωτούν για την ρακέτα και το μπαλάκι, δεν σκεφτόμαστε με βάση τα μαθηματικά. Αντιθέτως, το μυαλό μας λειτουργεί με ένα τρόπο που αποβάλλει εντελώς τα μαθηματικά και επιλέγει τον τρόπο που θα χρειαστεί την λιγότερη δυνατή προσπάθεια. Αν και ο Kahneman πλέον έχει αναγνωριστεί ως ένας από τους ψυχολόγους με την μεγαλύτερη επιρροή τον περασμένο αιώνα, το έργο του είχε μείνει στην αφάνεια. Ο ίδιος θυμάται τα λόγια ενός Αμερικανού φιλοσόφου, όταν έμαθε για το έργο του: «Δεν με ενδιαφέρει η ψυχολογία της βλακείας». Απ ‘ότι αποδείχθηκε όμως, ο φιλόσοφος είχε κάνει λάθος.
Το Νόμπελ Οικονομικών Επιστημών 2002 απονεμήθηκε σε έναν ψυχολόγο, τον Daniel Kahneman, ο οποίος, με τον συνεργάτη του Amos Tversky, κατέρριψε το περιβόητο αξίωμα της οικονομικής επιστήμης, ότι τα «οικονομικά όντα» είναι ορθολογικά. Ο εγκέφαλος είναι το πιο τεμπέλικο όργανο του ανθρώπινου σώματος. Στην ερώτηση «Επτά και πέντε κάνει έντεκα ή ένδεκα;» και στο οποίο ελάχιστοι άνθρωποι απαντούν δώδεκα, καθώς ο εγκέφαλος κλειδώνει στις 2 εναλλακτικές που του δόθηκαν, αποφεύγοντας να μπει στον κόπο να κάνει την μαθηματική πράξη!
Ο Daniel Kahneman έδειξε ότι υπάρχουν δύο είδη σκέψης: Η γρήγορη και η αργή. Ονομάτισε τα δύο είδη “σύστημα 1” και “σύστημα 2” και ανέλυσε το πως λειτουργούν. Το “1” είναι η γρήγορη, συναισθηματική, ενστικτώδης σκέψη, που γίνεται αυτόματα σε απάντηση σε ένα ερέθισμα. Το “2” είναι η αργή, λογική σκέψη, που είναι πιο σπάνια και δύσκολη, και πιο κοπιώδης. Και τα δύο συστήματα είναι ατελή, γεμάτα με δυσλειτουργίες, σφάλματα και λογικά χάσματα. Πολλά από αυτά τα διαβάζει κανείς αναλυμένα και οι αντιστοιχίες με τις αποφάσεις που βλέπει να λαμβάνονται γύρω του είναι επώδυνα προφανείς. Πολλές φορές, ας πούμε, αν το μυαλό αντιμετωπίζει ένα ερώτημα που είναι δύσκολο και δεν μπορεί να απαντήσει, σπεύδει να στρέψει την προσοχή του σε ένα άλλο ερώτημα, συγγενικό με το πρώτο, αλλά πιο εύκολο.
Μία νέα έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Journal of Personality and Social Psychology, από τους Richard West και Keith Stanovich από τα πανεπιστήμια James Madison και Toronto, αναφέρει ότι οι έξυπνοι άνθρωποι, πολλές φορές, είναι περισσότερο επιρρεπείς σε λάθη σκέψης. Αν και νομίζαμε πως η ευφυΐα είναι το αντίδοτο στις προκαταλήψεις, τελικά, κάτι τέτοιο δεν ισχύει.
Ο West και οι συνάδελφοί του ξεκίνησαν δίνοντας σε 482 προπτυχιακούς ερωτήσεις σαν αυτή του Khaneman, που απαιτούσαν λογική αλλά μπορούσαν να στηρίζονται και στην προκατάληψη, το προαπαιτούμενο. Ο West δεν ενδιαφερόταν να μάθει για τις προκαταλήψεις και τα προαπαιτούμενα που κουβαλάει ένα ανθρώπινο μυαλό. Αυτό που τον ενδιέφερε είναι να καταλάβει πώς αυτά τα προαπαιτούμενα και οι προκαταλήψεις δρούσαν σε σχέση με την ευφυΐα.
Τα αποτελέσματα ήταν ανησυχητικά. Οι περισσότεροι άνθρωποι έτειναν να λειτουργούν περισσότερο με βάση τις προκαταλήψεις τους παρά με την λογική τους. Το ότι κάποιοι αναγνώριζαν αυτές τις προκαταλήψεις, δεν τους έκαναν να σκέφτονται περισσότερο «λογικά». Το αποτέλεσμα αυτό δεν προκαλούσε έκπληξη στον Kahneman που είχε παραδεχτεί ότι « η ενστικτώδης αντίδραση είναι εξίσου επιρρεπής στην υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό, στις υπερβολικές προβλέψεις και την αδυναμία σχεδιασμού, με τον ίδιο τρόπο που συνέβαινε αυτό πριν ασχοληθώ με αυτά τα ζητήματα».
Η πιο επικίνδυνη προκατάληψή μας είναι ότι υποθέτουμε πως όλοι οι άλλοι είναι περισσότερο επιρρεπείς να κάνουν λάθη σκέψης κι ότι εμείς τα καταφέρουμε καλύτερα. Αυτό είναι ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΓΩΠΑΘΕΙΑΣ. Την πεποίθηση αυτή οι επιστήμονες την ονομάζουν «το νεκρό σημείο της προκατάληψης». Αυτή η πεποίθηση βασίζεται στην ικανότητά μας να επισημαίνουμε τα λάθη των άλλων γύρω μας, ενώ είμαστε ανίκανοι να τα εντοπίσουμε στον εαυτό.
Στην μελέτη που δημοσιεύτηκε, αναφέρεται ότι οι άνθρωποι με υψηλότερη νοημοσύνη, είχαν περισσότερα «νεκρά σημεία». Κι όσο περισσότερο χρόνο έπαιρναν αυτοί οι άνθρωποι πριν δώσουν μία απάντηση, τόσο πιο επιρρεπείς ήταν σε λογικά λάθη. Οπότε τι συμβαίνει; Γιατί οι έξυπνοι γίνονται τόσο χαζοί κάποιες φορές; Η πιο σαφής υπόθεση που μπορεί να γίνει είναι πως το μυαλό, επηρεάζεται περισσότερο από τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό και τους άλλους. Αυτή η αντίληψη-πεποίθηση αποδεικνύεται δυνατότερη και από την λογική ικανότητα.
Βλέπουμε λοιπόν πως αυτό που περισσότερο από την λογική σκέψη, η πεποίθηση και τα διάφορα memes είναι αυτά που καθορίζουν τις αποφάσεις και τις θεωρίες των ανθρώπων. Πάνω σε αυτόν τον τόσο απλό κανόνα βασίζονται όλοι οι –ισμοί.
Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΓΩΠΑΘΕΙΑΣ
Όλα όσα θεωρείς «ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ» και με τόση έπαρση, απαιτείς να την μάθουν και να την ενστερνιστούν, όλοι οι άνθρωποι, είναι απλώς μια πεποίθηση, ένα meme, μια εμφύτευση σου, που την στολίζεις και της φοράς τον μανδύα της «Αληθείας» και τίποτε παραπάνω. Ψάχνεις και βρίσκεις πανεύκολα, χιλιάδες άλλα ανάλογα μιμίδια που επιβεβαιώνουν την μεγάλη σου Αλήθεια.
Αυτός που δεν μπορεί να μοιράσει «δυο γαϊδουριών άχυρα» είναι το ίδιο ανίκανος σε οτιδήποτε καταπιαστεί. Μιλώντας με τους λογής λογής δασκάλους, εύκολα αντιλαμβάνεσαι (Παρατήρηση του Ολοφάνερου) πως αυτή η «μεγάλη αλήθεια» ή τα «κρυμμένα μυστικά» που σου αποκαλύπτουν είναι meme, χρησιμοποιώντας απλώς την Διάκριση. Πως οι ίδιοι ως προσωπικότητες, έχουν σαν εργαλείο σκέψης τα meme κι όχι την λογική, φαίνεται από την ζωή τους σε όλα τα δυναμικά ταυτόχρονα.
Ο ικανός άνθρωπος που χρησιμοποιεί το λογικό, είναι και ικανός να θέτει άξιους σκοπούς, να τους πετυχαίνει και να τους εξελίσσει.
Είναι ο άνθρωπος που “Κάνει ό,τι Θέλει” γιατί το Λογικόν του τον κατευθύνει προς την σωστή δράση και η Θέληση του δίνει την απαιτούμενη Ενέργεια για να το πραγματώσει. Εχεις ακούσει το γνωστό ρητό των ικανών ανθρώπων «Υπάρχει ένας μόνον κανόνας ό,τι δεν υπάρχουν κανόνες». Ναι αυτό το ενστερνίζονται και ζουν σύμφωνα με τους κανόνες που οι ιδιοι βάζουν, σε σχέση με τις αξίες τους και τους σκοπούς τους, έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να τους ανατρέψουν και να τους αναδημιουργήσουν. Ο Ικανός Έλλογος Άνθρωπος είναι Δημιουργός, μέσα στην δημιουργία, κάποιοι τον αποκαλούν «μάγο» κάποιοι άλλοι «πολεμιστή» -ανάλογα με το ποια σχολή ακούς.
Απόλυτα σημάδια Διάκρισης του ικανού ανθρώπου, αυτού που χρησιμοποιεί την λογική του και όχι τις εμφυτεύσεις του, είναι η σχεδόν «μαγική» ικανότητα του να Κάνει Ο,τι Θέλει και όχι ό,τι του λένε οι άλλοι, π.χ. οι θρησκείες, οι νόμοι, το αφεντικό. Άλλωστε οι νόμοι, θρησκευτικοί, ηθικοί ή κοινωνικοί, δεν φτιάχνονται γι’ αυτόν αλλά για τους παράλογους. Δεν χρειάζεται να τους ακολουθήσει, γιατί οι δικοί του νόμοι και αξίες, αυτοί που του θέτει το Λογικόν και η Θέληση είναι κατά πολύ ανώτεροι.
Δεν μπορεί κάποιος έλλογα ικανός να είναι παράλογα ανίκανος:
> Να διαχειριστεί τα οικονομικά του στοιχειωδώς. (τα θεωρεί δαιδαλώδη)
> Να διαχειριστεί τα συναισθήματα του (παραδίδεται σε ελευθεριότητες)
> Να ελέγξει τις σκέψεις του (μιλάει ακατάπαυστα, χωρίς να ακούει )
> Να ελέγξει το εγώ του (αντίθετα το εξυμνεί)
> Να μην κάνει ό,τι θέλει (αλλά ό,τι του λένε)
>Να μην βλέπει το Ολοφάνερα χρήσιμο, αλλά χίλια δυο κρυμμένα άχρηστα, που τα ονοματίζει «ηλιθίου αδεία» με βαρύγδουπα ονόματα.
… κι έτσι αναμασά τα ίδια και τα ίδια, θεωρώντας τα memes > έρευνα
και την λογοδιάρροια του παραλόγου> εμπνευσμένη θεία χάρη.
Εύκολα ανακαλύπτεις τον χαζό, είναι αυτός που λέει πως δεν είναι.
Για ψύλλου πήδημα
Είναι γνωστό πως ο ψύλλος πηδάει 400 φορές το ύψος του. Αν ο άνθρωπος είχε την ίδια δυνατότητα θα μπορούσε να κάνει άλματα 800 μέτρων. Μπορούμε ωστόσο, να κάνουμε έναν ψύλλο να πάει κόντρα στη φύση του και να μην κάνει καθόλου άλματα. Ας πάρουμε ένα κουτί διαφανές που να έχει ύψος 20 εκατοστά. Όταν τοποθετήσουμε μέσα τον ψύλλο, θα αρχίσει να πηδάει και να χτυπάει στο καπάκι, διότι το άλμα του είναι μεγαλύτερο από το ύψος του κουτιού. Τα χτυπήματα του δημιουργούν πόνο και φυσικά ο πόνος τον ενοχλεί, έτσι ο ψύλλος, προσαρμόζει το άλμα του στο ύψος του κουτιού.
Μόλις συμβεί αυτό ας πάρουμε τον ψύλλο και να τον τοποθετήσουμε σε ένα άλλο κουτί 10 εκατοστών. Ο ψύλλος θα προσαρμόσει πάλι το ύψος του στα 10 εκατοστά, ενώ όσο μικραίνουμε το κουτί,  μικραίνει και το άλμα του. Τέλος τοποθετούμε τον ψύλλο σε κουτί ίσο με το ύψος του και θα τον δούμε, μετά από μερικές αποτυχημένες προσπάθειες, να σταματάει τελείως τα άλματα. Βγάζοντάς τον από το κουτί, διαπιστώνουμε πως ο ψύλλος, έχοντας συνδυάσει το άλμα με τον πόνο, δε θα ξαναπηδήξει ποτέ πια, για το υπόλοιπο της ζωής του.
Ποιοί τοποθετούν τα κάγκελα;
Ένας από τους λόγους που οι άνθρωποι δεν χρησιμοποιούμε ένα μεγαλύτερο μέρος από τις εκπληκτικές τους δυνατότητες είναι η “εκπαίδευση του ψύλλου” από την οποία κανένας δεν έχει γλιτώσει. Οι πρώτοι μεγάλοι εκπαιδευτές στη ζωή μας είναι οι γονείς. Δεν το κάνουν βέβαια από μοχθηρία αλλά από συνήθεια, σε συνδυασμό πάντοτε με την τεράστια άγνοια που έχουνε για απλά και βασικά πράγματα. Είναι βλέπετε και αυτοί άριστα εκπαιδευμένοι ψύλλοι. Με άλλα λόγια είμαστε αρχικά θύματα θυμάτων.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το Γιαννάκη, που είναι ένα τρισχαριτωμένο υγιέστατο παιδάκι ηλικίας 6 μηνών. Οι γονείς του τον έχουν στο πάτωμα κι αυτός μπουσουλάει με τα τέσσερα προσπαθώντας να ανακαλύψει τον κόσμο του. Από πάνω του βέβαια η μαμά, ο μπαμπάς και πιθανότατα η γιαγιά η κάποιοι άλλοι ενήλικες.
Η εκπαίδευση του αρχίζει: ΜΗ, Γιαννάκη, τζιζ αυτό. ΜΗ, Γιαννάκη, κακό αυτό. ΜΗ, Γιαννάκη, θα χτυπήσεις κ.τ.λ. Οι άνθρωποι – εκπαιδευτές δεν μπορούν να καταλάβουν ότι κάθε ΜΗ κατεβάζει και λίγο το ύψος του κουτιού του Γιαννάκη, σύμφωνα με το παράδειγμα του ψύλλου. Και το παιδί μεγαλώνει και γίνεται δυο χρονών και το έχουνε βγάλει να παίξει στον κήπο. Γύρω του οι εκπαιδευτές του, μαμά, μπαμπάς και σια, ΜΗΝ ανεβαίνεις στο πεζούλι γιατί θα πέσεις, ΜΗΝ ακουμπάς τις τριανταφυλλιές, ΜΗΝ τρέχεις, ΜΗ-ΜΗ-ΜΗ γιατί δεν μπορείς και το ύψος του κουτιού όλο και μικραίνει.
Μην μιλήσω για την θρησκεία και τα εκατοντάδες θανάσιμα ΜΗ, τον παράδεισο και την κόλαση που σε περιμένει αν δεν ικανοποιήσεις τα καπρίτσια τους.
Το κράτος έχει κάθε λόγο να σου μαθαίνει τα πάντα εκτός από το πως να ζεις και όταν μεγαλώσεις συνειδητοποιείς ότι ζεις μεταξύ χιλιάδων απαγορεύσεων, τις οποίες έπρεπε να γνωρίζεις, συχνά παράλογες και αποπνικτικές, αλλά πάντα δικαιολογημένες από το πέπλο που γράφει επάνω “για το καλό σου” και “το καλό του συνόλου” και “το καλό του κράτους που κινδυνεύει έναντι των εχθρών του”
Στην ώρα του έρχεται κι ο μεγαλύτερος, ο πιο επικίνδυνος, ο εγκληματικότερος και γενικά ο χειρότερος εκπαιδευτής, τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας και Προπαγάνδας, π.χ. τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες, τα περισσότερα βιβλία κ.τ.λ. αλλά και τα τραγούδια, το θέατρο, ο κινηματογράφος κ.τ.λ. Όταν πηγαίνουμε σε μια ταβέρνα και τραγουδάμε μαζί με τον τραγουδιστή του κέντρου “σφάξε με, λιώσε με, πόνεσε με κι εγώ θα σ’ αγαπώ” και “κοινωνία άδικη που δε μ’ αφήνεις να ζήσω” ή “ο κόσμος με αδικεί, μανούλα μ’ γι’ αυτό θα φύγω στα ξένα” τι άλλο κάνουμε εκτός από το να διατηρούμε, να ενισχύουμε και να συνεχίζουμε την εκπαίδευση του ψύλλου; Υπάρχουν τρόποι να αντιληφθούμε την Αληθινή μας φύση και γίνεται με καθάρισμα των μπλοκαρισμάτων και την Ανακεφαλαίωση.
Δικαιολογητική προσωπικότητα
Οι δυο πρώτοι ιστορικοί, ο Εκαταίος και ο Ηρόδοτος αρχίζουν τα συγγράμματα τους και τα δικαιολογούν με την βεβαίωση ότι αυτά που οι Έλληνες διηγούνται για το παρελθόν τους είναι παραμύθια. Εν τούτοις, αυτά με κανέναν τρόπο δεν σημαίνουν απεμπόληση ή λησμονιά της παράδοσης.
Συμβαδίζουν με την διαμόρφωση μιας νέας σχέσης ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν, που μπορεί να τη χαρακτηρίσει κανείς με δυο λέξεις φαινομενικά αντιφατικές, σεβασμός και μεταμόρφωση. Η αντίφαση αίρεται άμα σκεφτούμε ότι σ’ αυτό το πεδίο σεβασμός δεν σημαίνει τυφλή λατρεία και παγωμένη συντήρηση, αλλά αναζωογόνηση του παρελθόντος μέσω της μεταμόρφωσης των στοιχείων του που έτσι γίνονται σημαντικά για το παρόν.
Τα κύρια χαρακτηριστικά της δικαιολογητικής προσωπικότητας είναι αδυναμία, ανωριμότητα και αυταπάτη μαζί με μια δυνατή επιθυμία να εξαπατούν άλλους ανθρώπους. Αυτό τους στερεί την δυνατότητα για μεταμόρφωση και σεβασμό. Η αδυναμία είναι σημαντικός παράγοντας γιατί φαίνεται να είναι η ρίζα της ανικανότητας για «υψηλότερη σκέψη» πέρα από την πραγματικότητα του matrix δηλ. των κατώτερων ενεργειακών κέντρων. Τέτοια σκέψη χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια συγκεκριμένου είδους, και πολλά άτομα απλώς δεν θέλουν να την εφαρμόσουν.
Μοιάζει πολύ με δουλειά. Ακόμη και άτομα ικανά να παράγουν τεράστιο φυσικό έργο, δε φαίνεται να έχουν την ικανότητα να καταλάβουν τι είδους εργασία είναι πραγματικά πολύτιμη. Μπορεί να ξοδέψουν μέρες, εβδομάδες, μήνες ψάχνοντας ατέλειωτες λέξεις και μεταθέσεις σε λεξικά, αλλά η ικανότητα να δουν μέσα στη βαθύτερη πραγματικότητα, που προέρχεται από ψυχικό σθένος, απλά δε βρίσκεται μέσα τους.
Τέτοια «δικαιολογητικά» όντα ως θύματα θυμάτων, έχουν εκπληκτικά ταλέντα αυτό-δικαιολόγησης και ανορθολογισμού αυτών που κάνουν. Είναι επίσης ειδικοί στο να επικαλούνται τη συμπόνια και τα συναισθηματικά εναύσματα άλλων ανθρώπων. Ακόμη, έχουν μια πολύ καλά ανεπτυγμένη ικανότητα να αποσυνδέουν αυτό που δε θέλουν να δουν ή να παραδεχτούν. Είναι γενικά δειλοί αλλά με μια στρέβλωση, ο μεγαλύτερος φόβος τους είναι πως οι άλλοι θα τους δουν ως αδύναμους, έτσι δημιουργούν μια ψευδή προσωπικότητα μεγαλόστομου σθένους και δύναμης που απλώς δεν υπάρχει.
Οι «δικαιολογητικοί» ως θύματα θυμάτων, είναι επίσης υπερευαίσθητοι στο τι λέγεται γι’ αυτούς και θυμώνουν υπέρμετρα όταν νομίσουν πως ταπεινώνονται, αλλά είναι εντελώς αναίσθητοι στα συναισθήματα των άλλων στους οποίους μπορεί να φερθούν με την μεγάλη σκληρότητα. Φυσικά, όταν μπορούν να χρησιμοποιήσουν κάποιον, κάνουν μεγάλες προσπάθειες να προσποιηθούν πως του συμπαραστέκονται.
Το «δικαιολογητικό» μυαλό υποφέρει του θύματος, από μια σειρά λανθασμένων μηχανισμών μπλοκαρίσματος κι ευσεβείς πόθους. Είναι τυφλοί και κουφοί σε οτιδήποτε αντικρούει τον τρόπο που βλέπουν τον εαυτό τους και τον κόσμο. Κυριολεκτικά ΒΛΕΠΟΥΝ τα πράγματα διαφορετικά.
Τώρα, είναι προφανές πως όλοι βρισκόμαστε σ’ αυτήν την κατάσταση σε κάποιο βαθμό και είναι αυτοί ακριβώς οι ευσεβείς πόθοι που μας κρατάνε στο matrix. Όσο περίεργο κι αν φαίνεται, η μελέτη του «δικαιολογητικού» μυαλού έχει την ίδια επίδραση πάνω μας με αυτή που είχαν τα Φαντάσματα των Χριστουγέννων στον Ebenezer Scrooge και μας κάνει να έχουμε περισσότερη επίγνωση της πραγματικότητας που αγνοούμε.
Οι «δικαιολογητικοί» ως θύματα θυμάτων, που δεν έχουν ακόμη σχηματιστεί ολοκληρωτικά επιδιώκουν απεγνωσμένα να κρύψουν αυτό το σπόρο των δικαιολογιών, μέσα τους, κάνοντας «καλές» πράξεις. Αυτό δε γίνεται συνειδητά. Σ’ αυτό το σημείο η ναρκισσιστική γνώμη τους για τον εαυτό [το ΕΓΩ] είναι τόσο δυνατή, που είναι αδύνατον να κοιτάξουν στον καθρέφτη και να δουν την αληθινή κενότητα του εσωτερικού εαυτού. Ένα τέτοιο γεγονός θα είχε ως αποτέλεσμα την ολική κατάρρευση ολόκληρου του συγκροτήματος της προσωπικότητας και οι υποσυνείδητες άμυνες δεν το επιτρέπουν.
Αντί να αποδεχθούν και να αντιμετωπίσουν τα πραγματικά ζητήματα, οι «δικαιολογητικοί» ως θύματα θυμάτων, να αναγνωρίσουν δηλ. το σκοτάδι μέσα τους, να αναγνωρίσουν τα ψέματα και τη χειραγώγηση τους προς άλλους, να κόψουν τις δικαιολογίες αληθινά και να ζητήσουν πραγματικά βοήθεια, τέτοιοι άνθρωποι προσπαθούν απελπισμένα να εξουδετερώσουν με όποιο τρόπο μπορούν αυτό που υποσυνείδητα υποψιάζονται για τον εαυτό τους.
Η κύρια μέθοδός τους είναι να κάνουν «καλές» πράξεις προβάλλοντας δικό τους το εσωτερικό κενό και την ανικανότητα τους, σε κάποιον άλλο.
Οι αρχετυπικές δυνάμεις θα χρησιμοποιήσουν αυτόν τον τρόπο συμπεριφοράς και θα κινητοποιήσουν τέτοιον τρόπο σκέψης, για να πετύχουν τους δικούς τους στόχους. Το «δικαιολογητικό» όν, έχει πειστεί μέσα στο μυαλό του πως, ακολουθώντας μια συγκεκριμένη πορεία δράσεως μπορεί – σιγά σιγά – να εξαφανίσει την τρομακτική σκιά που στοιχειώνει το μυαλό του και την εκπληκτική ανικανότητα του να πετύχει στόχους και σκοπούς ή την παντελή ανυπαρξία τους.
Φυσικά, η ανικανότητα είναι «εκεί, έξω από τον εαυτό του»
Η λαϊκή παράδοση για τα βαμπίρ μας λέει πως το να κρατήσει κανείς έναν καθρέφτη μπροστά σ’ ένα βαμπίρ είναι μια επικίνδυνη δουλειά. Με επαγγελματικούς και ψυχολογικούς όρους, το να κρατήσει κανείς έναν καθρέφτη μπροστά σ’ ένα «δικαιολογητικό» όν, που έχει ενεργό το αρχέτυπο του βαμπίρ μέσα του, είναι τουλάχιστον προβληματικό. Εκείνη τη στιγμή το άτομο έχει τρεις επιλογές: άρνηση, ανάπτυξη ή απόγνωση.
Με όρους εγκληματικής ψυχολογίας, έχουν την επιλογή να συνεχίσουν την εγκληματική «δικαιολογητική» συμπεριφορά τους με μεγάλες πιθανότητες έσχατης καταστροφής, να αλλάξουν ριζικά, ή να αυτοκτονήσουν και να τελειώνουν. Το άτομο που επιλέγει να μην αλλάξει και να μην αναπτυχθεί, να μην αναγνωρίσει την «δικαιολογητική» συμπεριφορά, ουσιαστικά επιλέγει να γίνει ένα πλήρες ανίκανο όν.
Ένα τέτοιο θύμα, αντιμέτωπο με μια τέτοια αποκάλυψη για τον εαυτό του είναι στις περισσότερες περιπτώσεις εντελώς ανίκανο να εγκαταλείψει την απατηλή τελειότητα και τη «διάσημη» υπόστασή του ΕΓΩ. Δε μπορεί να απαγκιστρωθεί από την προγραμματισμένη ψευδαίσθηση και αυταπάτη του ναρκισσιστικού εαυτού – δημιουργημένης από ένα ψεύτικο βιογραφικό και ψεύτικα διαπιστευτήρια.
Πρέπει να αντιληφθεί πως είναι ο ψεύτικος δικαιολογητικός εαυτός, γιατί στις βαθύτερες εσοχές του υποσυνείδητου νου του, νιώθει και ξέρει πως το ΕΓΩ, είναι ένα τίποτα. Με το να αφήνει αυτό το ψυχολογικό πρόγραμμα να τον ελέγχει, χρησιμοποιεί την ενέργειά του για να εκδηλώσει αυτό το αρχέτυπο των δικαιολογιών και της ανικανότητας.
Το matrix -η κοινωνία- υποστηρίζει τέτοια «δικαιολογητική» συμπεριφορά
Άλλωστε, η κοινωνία χρειάζεται ανθρώπους- μηχανές δηλ. υπαλλήλους υπάκουους κι ελεγχόμενους, όχι σκεπτόμενους υγιείς και ανεξάρτητους ανθρώπους ικανούς για επιχειρείν. Η ψευδαίσθηση, η πραγματικότητα των ευσεβών πόθων, των φαντασιώσεων, στην οποία ζει ένα τέτοιο ον, αποτελείται από την ισχυρή πεποίθηση πως είναι πραγματικά ικανό ον κι ένα «πνευματικά ανώτερο πλάσμα» και πως πρέπει να καταστρέψει αυτό που καθρέφτισε πίσω σ’ αυτόν τη φριχτή αλήθεια των ψευδών και των ατελειών του, μια αλήθεια που υποστηρίζεται από αποδείξεις και μάρτυρες ΜΕΤΡΗΣΙΜΑ δηλ. με αριθμούς, στατιστικές και αποδείξεις.
Δραστηριοποιεί όλη την ενέργειά του για να χτυπήσει και να καταστρέψει, να εξορκίσει την ανικανότητα, ώστε να μπορέσει να ζήσει στην αιώνια ψευδαίσθηση των δικαιολογιών, που του έχει «υποσχεθεί» για τις «υπηρεσίες» του.
Το καταστροφικό «δικαιολογητικό» θύμα θύματος, που έριξε μια φευγαλέα μάτια στον εαυτό του και την κενότητα του και πρόβαλλε αυτήν την κενότητα σε κάποιον άλλο, γνωρίζει ενστικτωδώς ότι πρέπει να χρησιμοποιήσει τις «άλλες μορφές» του για να επιβιώσει και τελικά να καταστρέψει αυτό που απειλεί την ύπαρξή του. Αυτές οι άλλες μορφές αποτελούνται αρχικά από φαινομενικές αλλαγές στη συμπεριφορά του. Αυτό εκδηλώνεται ξανά με την ψυχολογική πεποίθηση του ατόμου πως κάνοντας καλές πράξεις μπορεί να κατατροπώσει τις «δικαιολογίες» και την ανικανότητα «εκεί έξω».
Θα κάνει «χάρες» σε άλλους, πιστεύοντας πως αυτό είναι μια καλή, ανταποδοτική πράξη που θα του φέρει τη εξέλιξη στην ιεραρχία. Αλλά κατά βάθος ξέρει πως το άτομο στο οποίο κάνει μια χάρη, είναι κάποιος που έχει αδικήσει. Στην πραγματικότητα πιστεύει πως το να κάνει κάτι για κάποιον που έχει αδικήσει χωρίς να ομολογεί το λάθος του, ή τουλάχιστον να το αναγνωρίζει, την κάνει μια ακόμα πιο καλή πράξη.
Το «δικαιολογητικό» θύμα θύματος, αφιερώνει το χρόνο και την ενέργειά του σε μια ομάδα ή ένα σκοπό που κατά βάθος περιφρονεί. Θα κάνει πράγματα για ανθρώπους που κρυφά απαξιώνει και θα το κάνει με ακόμη περισσότερη γλυκύτητα αν νομίζει πως θα αυξήσει τις πιθανότητές του να επιβιώσει και αν αναδειχθεί στο γραφείο, στην οικογένεια, στην κοινωνία. Ένα τέτοιο «δικαιολογητικό» θύμα θύματος, που έχει καταφέρει να κρυφτεί καλύτερα, πατρονάρει ανθρώπους τους οποίους στην πραγματικότητα εκμεταλλεύεται κρυφά. Σίγουρα διακηρύσσει πως είναι οπαδός πεποιθήσεων που μυστικά βεβηλώνει και οι πράξεις – στατιστικές του είναι αυτές, που τελικά επιδεικνύουν ότι δεν είναι αληθινά υπερασπιστής τέτοιων ιδεών στην ψυχή του.
Σε μερικές περιπτώσεις, όταν οι «δικαιολογίες» και η αποτυχία κάποιου, γίνονται πολύ έντονες για να τις αντέξει, θα τα προβάλλει σε μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων. Τότε θα ψάξει να βρει μια ομάδα γειτόνων και φίλων με παρόμοια ανικανότητα που θέλουν να την ξεφορτωθούν και θα συμφωνήσουν σε ποια ομάδα θέλουν να προβάλλουν την πολλαπλασιασμένη «διαλογικότητα» και ανικανότητα τους. Με αυτόν τον τρόπο δε χρειάζεται να κρύβουν την ανικανότητα τους γιατί μπορούν να συμμετέχουν σ’ ένα δημόσιο όργιο προβολής.
Πιστεύουν πως αν μπορέσουν να καταστρέψουν αυτό στο οποίο έχουν προβάλλει συλλήβδην την «θυματοποίηση» τους θα εξυγιανθούν συλλογικά και θα είναι όλοι φρέσκοι και καινούριοι και τέλειοι μαζί. Το μόνο πρόβλημα είναι, σε μια τέτοια δυναμική, η προσωπική και συλλογική «δικαιολογητική» του θύματος, αναπτύσσεται σ’ αυτήν την ανθυγιεινή επιρροή ανικανότητας – ξεφαντώματος και όπως αναπτύσσεται, πρέπει να προβάλλουν όλο και περισσότερο την θυματοποίηση και την ανικανότητα τους, για να καθαρίζουν και να αντέχουν τον εαυτό τους.
Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι πως, βήμα προς προσαυξανόμενο βήμα, σκοτώνουν την ίδια την ζωή τους. Γιατί τρέφοντας την θυματοποίηση και την ανικανότητα μέσα στον εαυτό, αυτό το αρχετυπικό γίνεται όλο και δυνατότερο και αυτή είναι η εκδήλωση της ανικανότητας και της αποτυχίας στην εργασία και στην ζωή τους. Φυσικά, όπως έχει ήδη σημειωθεί, αυτή είναι μια σταδιακή διαδικασία.
Όταν ένας «δικαιολογητικός» θύμα, θύματος απατεώνας εξαπατά κάποιον σκόπιμα, κρατάει τα ανθρώπινα συναισθήματά του χωριστά και στεγανοποιημένα. Μπορεί να είναι, ουσιαστικά, δυο όντα, ένα ανθρώπινο όν, για τη σύζυγο την οικογένεια και τους φίλους του κι ένας εγκληματίας για τα θύματά του. Όλες οι ψυχολογικές έρευνες δείχνουν πως αν συνεχίσει σ’ ένα τέτοιο μονοπάτι για αρκετό καιρό, τελικά γίνεται όλο και λιγότερο ανθρώπινος με όλους. Όταν υπάρχει το μικρόβιο-ξενιστής της «δικαιολογητικής» αυτό το μικρόβιο κατατρώει τον ξενιστή του.
Κάθε φορά που ενδίδει στην «δικαιολογητική» συμπεριφορά των ευσεβών πόθων, κάθε φορά που δεν αντιστέκεται και δεν την υπερνικά, αυτή γίνεται όλο και δυνατότερη. Ο απώτερος στόχος είναι να καταστραφεί αυτό το θύμα το οποίο, στην επιθανάτια αγωνιά της δικής του καταστροφής, απλώνει τα χέρια προσπαθώντας να σωθεί, καταστρέφοντας άλλους.
Για την πιο κοινότυπη φυσιο-λογική, αυτό εκδηλώνεται στον πραγματικό μας κόσμο ως άνθρωποι που δεν έχουν τρόπους, δεν έχουν φινέτσα, δεν έχουν ευγένεια ψυχής και που είναι ανίκανοι να τα αναγνωρίσουν αυτά, ενώ επίσης δεν κατανοούν πως δεν τα έχουν. Έτσι επιχειρούν να αντισταθμίσουν την έλλειψή τους δηλώνοντας πως αυτά δεν έχουν καμιά αξία, συνεπώς το ότι δεν τα έχουν δε μειώνει την προσωπική αξία τους μέσα στο οικοδόμημα των ευσεβών πόθων τους.
Επιπρόσθετα, επειδή είναι κάτι που αυτοί δεν έχουν, πρέπει να επιτεθούν σε αυτά και σε όσους τα κατέχουν. Το έχεις δει να γίνεται αυτό στο γραφείο, ειδικά όταν ασχολείσαι με δημιουργικές εργασίες-τέχνης, στις πωλήσεις και στην δικτύωση. Γίνεται πολύ έντονο σε εργασίες που οι άνθρωποι αξιολογούνται με στατιστικές και μετρήσιμες δραστηριότητες. Εκεί τα «δικαιολογητικά» θύματα θυμάτων δίνουν ρέστα.
Ανέλαβε την ΕΥΘΥΝΗ της ζωής σου και κόψε τις δικαιολογίες, όλοι οι επιτυχημένοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται πως δικαιολογείς την ανικανότητα σου και σε αγνοούν στην καλύτερη περίπτωση ή σε λυπούνται αν σ’ έχουν στο περιβάλλον τους.
Γίνετε Αγαπητοί, Αγαπητοί μου
Θέλετε να γίνετε δημοφιλείς; Θέλετε να σας συμπαθούν οι πάντες και να μην διανοούνται ένα γραφείο χωρίς εσάς; Το Internet είναι γεμάτο με άρθρα για τους ενοχλητικούς τύπους στην δουλειά και στην ζωή μας γενικότερα και το πώς «μας τη σπάνε» καθημερινά. Δίνουν, μάλιστα, και tips για το πώς να τους αντιμετωπίζουμε. Τι γίνεται, όμως, με τους αγαπητούς στη δουλειά; Για τους συμπαθητικούς και δημοφιλείς δεν θα δείτε να γράφονται άρθρα. Στην πραγματικότητα, είναι τόσο καλοί και αγαπητοί που κανείς δεν θέλει να το γρουσουζέψει. Απλώς όλοι οι υπόλοιποι απολαμβάνουν την παρέα τους και φροντίζουν ώστε ο δημοφιλής να μην χάσει ποτέ τη θέση του. Αν φύγει, θα είναι καταστροφή για τη διάθεση της ομάδας. Ποια είναι, όμως, τα χαρακτηριστικά των πιο αγαπητών ανθρώπων στη δουλειά;
Μας κάνουν να αισθανόμαστε εξυπνότεροι από όσο είμαστε
Όλοι ξέρετε τον τύπο στον οποίο λέτε μια ιδέα σας και στη συνέχεια την παρουσιάζει για δική του. Είναι μισητός και δεν θέλετε να τον ξέρετε. Όμως ο αγαπητός θα μοιραστεί τη δική του ιδέα μαζί σας και θα την κάνει υπόθεση όλης της ομάδας. Θα νιώσετε ότι συμμετέχετε σε κάτι ξεχωριστό και είναι πολύ πιθανότερο να πετύχετε.
Δεν παίρνουν τίποτα προσωπικά
Οι αχώνευτοι βλέπουν όλο το σύμπαν να γυρίζει γύρω τους. Κάθε επιτυχία είναι αποκλειστικά από δική τους δράση, για κάθε αποτυχία είναι υπεύθυνος κάποιος άλλος και οι ίδιοι το θύμα. Κάθε απουσία λόγω ασθένειας επηρεάζει το δικό τους πρόγραμμα. Ακόμα και αν πεθάνει κάποιος συγγενής συνεργάτη, ο αντιπαθητικός θα πιστέψει πως αυτό συνέβη μόνο και μόνο για να πάει πίσω το πρότζεκτ. Το δικό του πρότζεκτ. Οι αγαπητοί δεν σκέφτονται τίποτα από όλα αυτά. Σκοπός τους είναι, ό,τι και αν συμβεί, να νιώθει ο συνεργάτης πως μπορεί να στηρίζεται πάνω τους και νιώθουν την υποχρέωση να καλυτερέψουν τις ζωές των συνεργατών τους.
Βρίσκουν πάντα την καλή πλευρά σε ο,τιδήποτε
Οι μεγάλες επιτυχίες είναι σπάνιες. Συνήθως έχουμε να αντιμετωπίσουμε κρίσεις, καθημερινές δυσκολίες και συνεχή προβλήματα που πρέπει να λυθούν. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα έχουμε την παραμικρή αφορμή για να χαρούμε. Ο αισιόδοξος πάντα θα βρει την καλή πλευρά επειδή ξέρει πως κάθε επιτυχία αποτελείται από πολλά μικρά βήματα. Μικρές επιτυχίες που αξίζει να γιορταστούν και αυτές διασπείροντας την αισιοδοξία και τον ενθουσιασμό. Οι μικρές λεπτομέρειες κάνουν την μεγάλη διαφορά.
Πάντα μοιράζονται τα εύσημα
Οι μακιαβελλικοί συνάδελφοι έχουν το μυαλό τους μόνιμα στη συνωμοσία και την υπονόμευση, πάντα με σκοπό να εμφανιστούν ως οι μόνοι εργατικοί και αξιόπιστοι σε ένα γραφείο γεμάτο ανίκανους. Οι αγαπητοί συνάδελφοι γνωρίζουν πως η δόξα πρέπει να μοιράζεται. Κάνουν πάντα ένα βήμα πίσω για να τη μοιραστούν με τους συνεργάτες τους. Αφήνουν και άλλους να πάρουν εύσημα για τη δουλειά που έγινε. Γιατί όταν η ομάδα πετυχαίνει κάτι σημαίνει πως κερδίζουν όλοι.
Σκέφτονται προτού μιλήσουν ή δράσουν
Οι άνθρωποι που χαιρόμαστε να δουλεύουμε μαζί τους αντιδρούν αμέσως στα καλά νέα· είναι έτοιμοι να δώσουν συγχαρητήρια και ενθάρρυνση. Όμως χρειάζονται χρόνο να σκεφτούν προτού μιλήσουν ή αντιδράσουν όταν τα νέα είναι άσχημα, όταν έχει γίνει ένα σοβαρό λάθος ή τα προβλήματα συσσωρεύονται. Γνωρίζουν πως ό,τι πουν σε αυτή τη στιγμή της έντασης θα έχει μεγάλη επίδραση. Για αυτό θα κάνουν ό,τι μπορούν ώστε να είναι δίκαιοι.
Ακούν πολύ περισσότερο από όσο μιλούν
Το να διακόπτεις τον άλλον όταν μιλά δεν είναι απλά αγένεια. Είναι σαν να του λες «δεν με ενδιαφέρει για τι πράγμα μιλάς, απλώς βρήκα ευκαιρία να σε διακόψω για να πω τα δικά μου». Οι καλοί συνάδελφοι, όμως, ακούν και δίνουν σημασία στο τι λέγεται. Κάνουν ερωτήσεις ώστε να καταλάβουν καλύτερα, αλλά και για να σας δώσουν την ευκαιρία να πάτε τη σκέψη σας ένα βήμα παραπέρα. Μας κάνουν να νιώθουμε σημαντικοί.
Δεν ψάχνουν απεγνωσμένα την αναγνώριση
Υπάρχουν συνάδελφοι που αποζητούν συνεχώς την προσοχή μας. Που κάθε λίγο και λιγάκι πρέπει να τους θυμίζεις πως είναι έξυπνοι, ικανοί, επιτυχημένοι κ.λπ. Στην πραγματικότητα, θέλουν να τους πεις πως είναι εξυπνότεροι, ικανότεροι και πιο επιτυχημένοι από όλους. Οι αγαπητοί, όμως, δεν νοιάζονται για την αναγνώριση των άλλων. Τους νοιάζει να νιώθουν καλά με τον εαυτό τους και να ενθαρρύνουν τους άλλους να βελτιωθούν. Για αυτό γίνονται και οι καλύτεροι φίλοι μας.
Δεν κουτσομπολεύουν
Αν απολαμβάνετε να ακούτε και να διαδίδετε κουτσομπολιά στη δουλειά, απλώς σκεφτείτε πως τα κουτσομπολιά που δεν ακούτε είναι όσα έχουν θέμα εσάς. Ξαφνικά αυτή η κουβεντούλα δεν έχει και πολλή πλάκα, σωστά; Οι άνθρωποι που μας αρέσει να δουλεύουμε μαζί τους απομακρύνονται αμέσως μόλις κάποιος αρχίσει το κουτσομπολιό. Γιατί γνωρίζουν πως όποιος διαδίδει ή ακούει δεν έχει κανένα σεβασμό για κανέναν.
Δεν είναι αλαζόνες
Όσο ψηλότερα ανεβαίνει κανείς τόσο πιο σοφός και αλάθητος νιώθει. Άλλωστε, αν δεν ήταν πώς θα έφτανε ως εδώ; Έτσι, αρχίζει να αγορεύει για τα πάντα (σχετικά και άσχετα) με ύφος αυθεντίας και αποπαίρνει όποιον τολμήσει να διαφωνήσει. Όμως οι άλλοι χαίρονται να μοιράζονται τη γνώση τους με φιλικό και καθόλου δασκαλίστικο τρόπο. Δεν τους νοιάζει τόσο τι ξέρουν οι ίδιοι, αλλά τι ξέρετε εσείς. Μοιράζονται ουσιαστικά τη γνώση, δεν δίνουν απλώς διάλεξη.
Ανακαλύψτε τους και προσέξτε τους σαν πολύτιμα πετράδια, είναι δυσεύρετοι όσο και ανεκτίμητοι.
***
@Ηω Αναγνώστου: απόσπασμα από το βιβλίο της «Ο Κυρίαρχος του Παιχνιδιού»

by click4money

No comments:

Post a Comment