Friday, May 31, 2019

Τι να ψηφίσεις;;;;




Όλοι σχεδόν  ψηφίζουν με βάση το συναίσθημα και το δικό τους συμφέρον και όχι το συμφέρον όλων,σκέφτονται βραχυπρόθεσμα και όχι μακροπρόθεσμα , είναι  σαν να διαλέγεις  σύντροφο  στην ζωή σου, δεν διαλέγεις με βάση την λογική  αλλά το συναίσθημα, γιατί  εάν διάλεγες  με βάση την λογική, δεν θα διάλεγες αυτόν ή αυτήν που διάλεξες. Εννοείται  ότι δεν πρόκειται  να σας πω τι να ψηφίσετε, όμως θέλω να σκεφτείτε ένας που  έχει  μερίδιο ευθύνης για το σημερινό  μπάχαλο  που υπάρχει και έχει ψηφίσει αρκετούς νόμους που κάνανε την ζωή μας χειρότερη και η δικιά του παρέμεινε μια χαρά,  νομίζετε  ότι  θα  καταφέρει να πάει στην Ευρώπη και να πει όχι άλλα μέτρα γιατί πάω να διαλύσω την χώρα μου(όχι γιατί η ζωή του δεν θα επηρεαστεί και ο μισθός δεν θα μειωθεί........Ψηφίστε  ότι θέλετε ή όποιον πιστεύετε ότι θα βοηθήσει έστω και λίγο την χώρα ή θα βελτιώσει την κατάσταση ...αλλά  μην παραπονιέστε μετά....γιατί θα είναι η επιλογή σας, καλύτερα  να ψηφίσετε  παρά  όχι...καλύτερα πολλά κόμματα παρά λίγα που συνεργάζονται  και περνάνε νομοσχέδια  την νύχτα.....Βέβαια  αυτή  είναι μία  άποψη, μπορεί να  είναι σωστή ή λάθος, και καλό είναι  να σκεφτόμαστε το ενδεχόμενο ότι αυτά που λέμε μπορεί να είναι λάθος, τίποτα δεν είναι απόλυτα  σωστό ,μην ξεχνάτε να χρησιμοποιείται την κριτική σας  σκέψη!

Βασίλης Λ.


by vneos1987.blogspot

Η Νέα Γενιά έχει τους δικούς της κανόνες και εξελίσσεται



Πατήστε το κείμενο, για  να ακούσεις το κείμενο

Thursday, May 30, 2019

Ο Λυτρωτής που θα λυτρώσει τους ανθρώπους από τη λύτρωση.


— Δεν καταλαβαίνω, Δάσκαλε, είπε ο Σαριπούτο· πάλι μας μιλάς με παραβολές.
— Θα καταλάβεις στο γυρισμό, Σαριπούτο. Τώρα, σας είπα, είναι πολλά νωρίς. Χρόνια ζω τη ζωή και τον πόνο του ανθρώπου, χρόνια μεστώνω· ποτέ δεν είχα φτάσει, σύντροφοι, σε τόση ελευτερία. Γιατί; Γιατί πήρα μια μεγάλη απόφαση.

Μια μεγάλη απόφαση, Δάσκαλε; Έκαμε ο Άναντα κι ανασήκωσε το κεφάλι, έσκυψε, φίλησε το άγιο πόδι του Βούδα· ποια απόφαση;
— Δε θέλω να πουλήσω την ψυχή μου στο Θεό, σε αυτό που λέτε εσείς Θεό· δε θέλω να πουλήσω την ψυχή μου στον Πειρασμό, σε αυτό που λέτε εσείς πειρασμό· δε θέλω να πουληθώ σε κανένα. Είμαι λεύτερος! Χαρά σε αυτόν που ξεφεύγει από τα νύχια του Θεού και του Πειρασμού, αυτός, αυτός μονάχα λυτρώνεται.
— Λυτρώνεται από τι; έκαμε ο Σαριπούτο κι ο ιδρώτας έτρεχε από το μέτωπό του· λυτρώνεται από τι; Ένας λόγος απόμεινε στα χείλια σου, Δάσκαλε, και σε καίει.
— Δε με καίει, Σαριπούτο, με δροσίζει· δεν ξέρω, συμπαθάτε με, αν αντέχετε, αν μπορείτε να τον ακούσετε χωρίς να σας κυριέψει τρόμος.
— Δάσκαλε, είπε ο Σαριπούτο, πάμε στον πόλεμο, μπορεί να μη γυρίσουμε· μπορεί να μη σε ξαναδούμε· φανέρωσέ μας το στερνό ετούτο λόγο, το στερνό σου· λυτρώνεται από τι;

Αργά, βαριά, σαν κορμί στην άβυσσο, έπεσε από τα σφιγμένα χείλια του Βούδα ο λόγος:
— Από τη λύτρωση.
— Από τη λύτρωση; Λυτρώνεται από τη λύτρωση; ξεφώνισε ο Σαριπούτο. Δάσκαλέ μου, δεν καταλαβαίνω!
— Καλύτερα, Σαριπούτο, καλύτερα· αν καταλάβαινες, θα τρόμαζες. Όμως, μάθετέ το, σύντροφοι, ετούτη είναι η λευτεριά η δικιά μου· λυτρώθηκα από τη λύτρωση!
Σώπασε· μα δεν μπορούσε πια να κρατηθεί:
— Κάθε άλλη λευτεριά, μάθετέ το, είναι σκλαβιά· αν ήταν να ξαναγεννιόμουν, για τη μεγάλη ετούτη λευτεριά θα πολεμούσα: για τη λύτρωση από τη λύτρωση… Μα φτάνει· πρώιμα είναι ακόμα να μιλούμε· θα τα πούμε σαν γυρίσετε από τον πόλεμο, αν γυρίσετε· έχετε γεια!
Ανάσανε βαθιά, έβλεπε τους μαθητές του να κοντοστέκουνται, χαμογέλασε.
— Τι κάθεστε; είπε· το χρέος σας ακόμα ο πόλεμος, σύρτε να πολεμήστε· έχετε γεια!
— Καλή αντάμωση, Δάσκαλε, είπε ο Σαριπούτο, πάμε, κι ο Θεός βοηθός!

Ο Άναντα έμεινε ακίνητος· ο Βούδας τον κόχεψε ευχαριστημένος.
— Εγώ θα μείνω μαζί σου, Δάσκαλέ μου, είπε και κατακοκκίνισε.
— Άναντα αγαπημένε, έκαμε ο Βούδας, από φόβο;
— Από αγάπη, Δάσκαλέ μου.
— Δε φτάνει πια η αγάπη, πιστέ μου σύντροφε· δε φτάνει.
— Το ξέρω, Δάσκαλέ μου· την ώρα που μιλούσες είδα μια φωτιά ν’ αγλείφει το στόμα σου.
— Δεν ήταν φωτιά, Άναντα, δεν ήταν φωτιά, ήταν ο λόγος. Καταλαβαίνεις, εσύ, μικρέ μου, πιστέ μου φίλε, τον περάνθρωπο τούτο λόγο;
— Καταλαβαίνω, θαρρώ· γι’ αυτό κι απόμεινα μαζί σου.


— Τι κατάλαβες;
— Όποιος λέει πως υπάρχει λύτρωση είναι σκλάβος· γιατί την πάσα στιγμή φλωροζυγιάζει κάθε του λόγο, κάθε του πράξη και τρέμει: Θα σωθώ; Δε θα σωθώ; Θα πάω στον ουρανό; Θα πάω στην Κόλαση; Πώς μπορεί να ‘ναι λεύτερη μια ψυχή που ελπίζει; Όποιος ελπίζει, φοβάται τη ζωή ετούτη, φοβάται τη ζωή την άλλη, κρέμεται μετέωρος και περιμένει την τύχη ή το έλεος του Θεού.

Ο Βούδας έβαλε την απαλάμη στα μαύρα μαλλιά του Άναντα.
— Μείνε, είπε.

Κάμποση ώρα έμειναν αμίλητοι κάτω από το ανθισμένο δέντρο. Ο Βούδας χάδεψε αργά, πονετικά, τα μαλλιά του αγαπημένου μαθητή.
— Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες· αυτή ‘ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις;

Ο Άναντα είχε σκύψει το κεφάλι και δε μιλούσε.
— Καταλαβαίνεις λοιπόν τώρα ποιος είναι ο τέλειος Λυτρωτής…
Σώπασε, και σε λίγο, παίζοντας ανάμεσα στα δάχτυλά του έναν ανθό που ‘χε πέσει από το δέντρο:
— Ο Λυτρωτής που θα λυτρώσει τους ανθρώπους από τη λύτρωση.

Νίκος Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο, κεφάλαιο ΚΔ’

Πηγή: http://www.translatum.gr

by vneos1987.blogspot

Sunday, May 26, 2019

Ατάκες του Αϊνστάιν που… ποτέ δεν είπε




Πατήστε το κείμενο, για  να ακούσεις το κείμενο

 

Monday, May 13, 2019

Λέμε ότι οι άνθρωποι έχουν ελεύθερη βούληση, αλλά αυτό δεν ισχύει.....

 
Η επιθυμία μας ελέγχεται από το όνειρο του πλανήτη – η προσοχή μας έχει αγκιστρωθεί από το εξωτερικό όνειρο κι εμείς ακολουθούμε τη θέληση του εξωτερικού κόσμου. Σαν προγραμματισμένα ρομπότ, πατάμε ένα κουμπί κι αρχίζουμε να περπατάμε, πατάμε ένα άλλο κουμπί και πηγαίνουμε προς τα δεξιά, πηγαίνουμε προς τ’ αριστερά ή σταματάμε. Με τη δράση-αντίδραση και μόνο, έχουμε αυτομάτως την απόκριση: σωματική, συναισθηματική, όλων των ειδών τις αντιδράσεις στις οποίες έχουμε ήδη προγραμματιστεί. Αν είχαμε ελεύθερη βούληση, θα επιλέγαμε, άραγε, ποτέ, να είμαστε οργισμένοι, θλιμμένοι, γεμάτοι φθόνο; Προφανώς, τίποτε απ’ αυτά δεν είναι επιλογή μας. Φυσικά, μπορούμε να πούμε ψέματα στον εαυτό μας, «Έχω ελεύθερη βούληση και μπορώ να κάνω επιλογές». Όμως, κάθε φορά που υποφέρουμε, αποδεικνύεται ότι δεν διαθέτουμε τελικά τη δύναμη να επιλέξουμε. Αν είχαμε ελεύθερη βούληση, ποτέ δεν θα επιλέγαμε το ρόλο του θύματος, γιατί ο ρόλος αυτός μάς προκαλεί θυμό και φόβο. Αν είχαμε ελεύθερη βούληση, ποτέ δεν θα επιλέγαμε κάτι που θα μας έκανε κακό ή θα μας πλήγωνε. Και, σίγουρα, δεν θα επιλέγαμε ποτέ να πληγώσουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε. 

 ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣΤΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟDON MIGUEL RUIZ

Sunday, May 12, 2019

Ζητείται ΨΕΥΤΗΣ



Ο Θεόφιλος Φερέκης αναλαμβάνει το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, αλλά έρχεται αντιμέτωπος με όλες τις προεκλογικές χάρες, που είχε υποσχεθεί στους ψηφοφόρους του. Καταλαβένει ότι δεν πρόκειται να τα καταφέρει και προσλαμβάνει έναν επαγγελματία ψεύτη. Ο Θεόδωρος Πάρλας (ή Ψευτοθόδωρος) με ταλέντο στις ψεύτικες υποσχέσεις ξεκινάει μια λαμπρή καριέρα ως το δεξί χέρι του Φερέκη. Το ένα ψέμα φέρνει το άλλο και σύντομα χρειάζονται πολλά περισσότερα ψέματα για να τους ξεμπλέξουν από ξεκαρδιστικές καταστάσεις...
Πατήστε το λινκ κάτω και δειτε την ταινία
https://www.youtube.com/watch?v=G8tO9B95Sow



Οσο και αν σε πληγώνει 
το ψέμα πληρώνει 
και το ξέρω καλά
γουστάρεις παραμύθια
και είναι η αλήθεια
μα κοστίζει ακριβά!

Ζητείται κάποιος να μιλά στη καρδιά του πολίτη
Να εχει τρόπο να σε σέρνει απο την μύτη
να υπόσχεται πολλά και να κάνει πιό λίγα
τον Αύγουστο να είναι πιό παχύς απο την μύγα.

Θα πρέπει να μιλά την Ελληνική γλώσσα,
να τάχει τετρακόσια και πτυχία καμπόσα,
να ξέρει αγγλικά να μιλά σουαχίλι
να βγαζει περιστέρια απο το τσαντάκι του Sport Billy.

Να ξέρει να μιλά σαν εκπρόσωπος τύπου
και να κάνει στενές επαφές τρίτου τύπου,
να έχει γνωριμίες με σπουδαίους ανθρώπους
να είναι απο βιβέρ με βασιλικούς τρόπους.

Νάναι του λιμανιού και να ζει στα σαλόνια
να έχει κοφτερό μυαλό και σαγόνια
να είναι λίγο τίμιος μα πιό πολύ κλέφτης
ζητείται επειγόντως ένας ψεύτης.

Οσο και αν σε πληγώνει 
το ψέμα πληρώνει 
και το ξέρω καλά
γουστάρεις παραμύθια
και είναι η αλήθεια
μα κοστίζει ακριβά!

Οσο και αν σε πληγώνει 
το ψέμα πληρώνει 
και το ξέρω καλά
γουστάρεις παραμύθια
και είναι η αλήθεια
μα κοστίζει ακριβά!

Ζητείται κάποιος με έφεση στο PR,
να αφήνει όπου πηγαίνει παντού πουρμπουάρ,
να ξέρει απο μπαρ και καλό φαγητό,
και νάναι κολλητός με τον πρωθυπουργό.

Να παίζει μπαντμιντον και γκολφ την Κυριακή
και να ψωνίζει την Δευτέρα φρούτα απ΄ την λαϊκή
Τρίτη δείχνω χαλαρά με υπουργούς και στελέχη
στην Αράχωβα στο τζάκι με κονιάκ όταν βρέχει.

Να ξέρει λεπτομέρειες για την οικονομία
να μιλά με τραπεζίτες για την ισοτιμία
στο τηλέφωνο να δέχεται συνέχεια κλήσεις "Ποιός;"
να ξέρει να χειρίζεται τις διάφορες κλήσεις.

Κάποιος "Ποιός;" να γνωρίζει την αλήθεια,
και να την αποβάλει απο συνήθεια
απο τον Ντοστογιεφσκι καλύτερος παίχτης,
ζητείται ένας τέλειος ψεύτης.

Οσο και αν σε πληγώνει 
το ψέμα πληρώνει 
και το ξέρω καλά
γουστάρεις παραμύθια
και είναι η αλήθεια
μα κοστίζει ακριβά!

Οσο και αν σε πληγώνει 
το ψέμα πληρώνει 
και το ξέρω καλά
γουστάρεις παραμύθια
και είναι η αλήθεια
μα κοστίζει ακριβά!


Ελληνική ταινία, παραγωγής του 2010 Διασκευή του ομώνυμου θεατρικού έργου του Δημήτρη Ψαθά Σενάριο: Ιεροκλής Μιχαηλίδης Σκηνοθεσία: Ιεροκλής Μιχαηλίδης Παίζουν οι: Ιεροκλής Μιχαηλίδης, Ζέτα Μακρυπούλια, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Μιχάλης Ιατρόπουλος, Φωτεινή Μπαξεβάνη, Κλέλια Ρένεση, Άκης Σακελλαρίου, Δημήτρης Μαυρόπουλος, Τάσος Κωστής, Μαρία Φιλίππου, Νίκος Κάπιος, Κρατερός Κατσούλης, Παύλος Ορκόπουλος, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Μπέσυ Μάλφα, Γιολάντα Μπαλαούρα Μια συμπαραγωγή των ODEON, Village Roadshow Productions Hellas, Multichoice Hellas/NOVA, CL Productions, Φίνος Φιλμ, FilmInMind.



by vneos1987.blogspot

Saturday, May 11, 2019

Είσαι άνθρωπος των θαυμάτων! Γιατί κάθεσαι εδώ, ενώ ξέρεις τόσα πολλά για το χρυσάφι και το ασήμι; (OSHO)



Ένας ξυλοκόπος ήταν πολύ γέρος, χωρίς οικογένεια- η γυναίκα του είχε πεθάνει και δεν είχε παιδιά. Για να εξασφαλίζει φαγητό στα γηρατειά του- και πρέπει να ήταν ογδόντα χρονών- ήταν αναγκασμένος να δουλεύει σκληρά και να πηγαίνει στο δάσος για να κόψει ξύλα και να τα πουλάει. Στην καλύτερη περίπτωση, αυτά που έπαιρνε ίσα που του έφταναν για να επιβιώσει.
Κάθε μέρα στο δάσος περνούσε από έναν Σούφι μυστικιστή που καθόταν κάτω από ένα δένδρο. Και όπως συμβαίνει στην ανατολική παράδοση, άγγιζε τα πόδια του μυστικιστή, έπαιρνε την ευλογία του. και πήγαινε στη δουλειά του.

Ο μυστικιστής άρχισε να λυπάται τον άνδρα. Μια μέρα είπε: «Είσαι παράξενος άνθρωπος, δεν νιώθεις καμμία περιέργεια, επειδή αν πας λίγο πιο βαθιά μέσα στο δάσος, μπορείς να βρεις ένα ορυχείο χαλκού. Και μόνο η δουλειά μιας ημέρας θα είναι αρκετή για να εξασφαλίσεις φαγητό για επτά ημέρες. Τώρα, πρέπει να δουλεύεις κάθε ‘μέρα. Ακόμη κι εγώ άρχισα να σε λυπάμαι. Προχώρησε λίγο πιο μέσα».
Ο άνδρας δίσταζε επειδή ήξερε το δάσος… αλλά ποιος ξέρει. Ίσως ο μυστικιστής να είχε δίκιο, επειδή ήταν κι εκείνος στο δάσος. Από όσο μπορούσε να θυμηθεί, ο μυστικιστής ήταν πάντα κάτω από το δένδρο. Θα μπορούσε απλά να προσπαθήσει, ακόμη κι αν δεν ήταν σίγουρος αν θα συνέβαινε… Αλλά βρήκε ένα ορυχείο χαλκού. Μάζεψε αρκετό χαλκό, και αυτό του έφτασε για μια βδομάδα.
Ξεκουράστηκε, και μετά από μια βδομάδα όταν επέστρεψε, έδειχνε λίγο καλύτερα, πιο υγιής, λίγο πιο νέος. Άγγιξε τα πόδια του μυστικιστή και είπε: «Αυτή τη φορά αγγίζω τα πόδια σου όχι μόνο λόγω παράδοσης, είμαι πραγματικά ευγνώμων».
Ο μυστικιστής είπε: «Τόσο σύντομα; Είσαι ανόητος! Αν πας λίγο πιο βαθιά θα βρεις ένα ορυχείο ασημιού. Η δουλειά μιας ημέρας θα είναι αρκετή για έναν μήνα».
Ο άνδρας δεν μπορούσε να το πιστέψει – είχε ζήσει όλη του τη ζωή στη δυστυχία και τα βάσανα. Αλλά ο μυστικιστής είχε αποδειχτεί σωστός την πρώτη φορά- ίσως, ποιος ξέρει, να είχε ξανά δίκιο. Ή ίσως ο μυστικιστής απλά να αστειευόταν ή να τον κορόιδευε, αλλά δεν ήταν κακό να πάει.
Πήγε λίγο πιο βαθιά, και βρήκε ένα ορυχείο ασημιού. Είπε: «Θεέ μου! Σπατάλησα όλη μου τη ζωή κόβοντας ξύλα. Ήταν σκληρή δουλειά, και το να τα πουλήσω ήταν επίσης δύσκολο. Υπάρχουν τόσοι πολλοί ξυλοκόποι, τόσος έντονος ανταγωνισμός».
Μάζεψε λίγο ασήμι, και ήταν στ’ αλήθεια αρκετό για έναν μήνα. Έζησε στην πολυτέλεια και την άνεση. Μετά από έναν μήνα ήρθε και έπεσε στα πόδια του μυστικιστή και είπε: «Είμαι πραγματικά ευγνώμων, και λυπάμαι που υπήρξαν στιγμές που σε αμφισβήτησα».
Ο μυστικιστής είπε: «Ακόμη δεν με έχεις καταλάβει. Πήγαινε λίγο πιο βαθιά».
Ο άνδρας είπε: «Για ποιο λόγο; Ζω μέσα στην πολυτέλεια!»
Εκείνος είπε: «Δεν ξέρεις τι είναι η πολυτέλεια. Προχώρησε λίγο πιο πέρα και θα βρεις ένα χρυσωρυχείο».
Ο ξυλοκόπος δεν μπορούσε να συλλάβει την ιδέα να έχει χρυσωρυχείο, αλλά πήγε. Τώρα δεν υπήρχε αμφιβολία: ο άνδρας σίγουρα ήξερε.
Βρήκε τον χρυσό, και ο μυστικιστής είπε: «Αυτό θα είναι αρκετό για ένα χρόνο. Ίσως να μη μπορέσω να σε δω για ένα χρόνο τώρα».
Ο ξυλοκόπος είπε: «Όχι, θα έρχομαι μια στο τόσο για να αγγίζω τα πόδια σου. Είσαι άνθρωπος των θαυμάτων! Γιατί κάθεσαι εδώ, τη στιγμή που ξέρεις τόσα πολλά για το χρυσάφι και το ασήμι;»
Την επόμενη φορά που ήρθε στον μυστικιστή, έμοιαζε με έναν τελείως διαφορετικό άνθρωπο -όμορφα ρούχα, όμορφα παπούτσια και σίγουρα είχε γίνει πιο νέος, πιο υγιής. Είχε πάρει βάρος· πριν ήταν σαν σκελετός.
Ο μυστικιστής χρειάστηκε λίγη ώρα για να τον αναγνωρίσει, ότι αυτός ήταν ο γέρο-ξυλοκόπος. Είπε: «Λοιπόν, τα πράγματα πηγαίνουν καλά;»
Ο άνδρας είπε: «Πηγαίνουν τρομερά καλά, αλλά χθες το βράδυ θυμήθηκα… ίσως να υπάρχει κάτι περισσότερο πέρα από αυτό».
Ο μυστικιστής είπε: «Τώρα, επιτέλους, κατάφερα να φτάσω στην καρδιά σου. Τώρα έχεις ελπίδα, τώρα έχεις ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον. Ναι, υπάρχει κάτι πέρα από αυτό: ένα αδαμαντωρυχείο».
Ο ξυλοκόπος είπε: «Θεέ μου, γιατί δεν το είπες από την αρχή: Γιατί να χάσω το χρόνο μου με τον χαλκό και το ασήμι και τον χρυσό;»
Ο μυστικιστής είπε: «Δεν θα με είχες πιστέψει, δεν θα με είχες εμπιστευτεί. Δεν θα είχες πάει αν σου έλεγα για διαμάντια. Έπρεπε να σε οδηγήσω σιγά-σιγά. Τώρα ήρθες από μόνος σου να με ρωτήσεις, και αυτό είναι καλό σημάδι. Δεν είσαι πλέον ικανοποιημένος, ευχαριστημένος, παρ’ όλο που ζεις πιο πολυτελώς από οποιονδήποτε άλλον».
Ο ξυλοκόπος είπε: «Αυτό είναι αλήθεια. Θα κάνω μια δοκιμή». Πήγε και βρήκε τα διαμάντια. Καθώς επέστρεφε αυτή ήταν η πρώτη φορά που σταμάτησε στον μυστικιστή και καθώς επέστρεφε, για να αγγίξει τα πόδια του είπε: «Τώρα ίσως να μην έρθω καθόλου. Αυτά τα διαμάντια μου φτάνουν για όλη μου τη ζωή. Γι’ αυτό επέστρεψα για να αγγίξω τα πόδια σου».
Ο μυστικιστής είπε: «Μα υπάρχει και κάτι άλλο πέρα από αυτό».
Ο ξυλοκόπος είπε: «Όχι, δεν υπάρχει τίποτε πέρα από τα διαμάντια. Τί μπορεί να υπάρχει πέρα από τα διαμάντια; Τώρα απλά κάνεις πλάκα!»
Ο μυστικιστής είπε: «Πίστεψέ με. Έλα τουλάχιστον μία φορά. Υπάρχει κάτι πέρα από τα διαμάντια».
Και τη δεύτερη ημέρα ο άνδρας εμφανίστηκε δεν μπόρεσε να κοιμηθεί όλη νύχτα. Είχε αρκετά διαμάντια για να ζήσει όλη του τη ζωή σαν βασιλιάς, αλλά την επόμενη ημέρα ήρθε. Ο μυστικιστής καθόταν με τα μάτια του κλειστά – αυτό γινόταν για πρώτη φορά. Ο ξυλοκόπος άγγιξε τα πόδια του, αλλά ο μυστικιστής έμοιαζε με άγαλμα. Δεν κουνήθηκε, δεν έλαβε την ευγνωμοσύνη του.
Ταρακούνησε τον μυστικιστή. Είπε: «Τί συνέβη; Θα μου έδειχνες κάτι που βρίσκεται πιο πέρα».
Ο μυστικιστής είπε: «Αυτό σου δείχνω. Πέρα από τα διαμάντια βρίσκεται το ίδιο σου το είναι… λίγο πιο πέρα. Αν δεν ανακαλύψεις το ορυχείο του είναι σου, δεν έχεις βρει τίποτε».
Ο ξυλοκόπος είπε: «Τώρα καταλαβαίνω γιατί κάθεσαι πάντα εδώ, κάτω από αυτό το δένδρο, χωρίς να ασχολείσαι ποτέ με διαμάντια. Τώρα θα καθίσω δίπλα σου κάτω από αυτό το δένδρο μέχρι να βρω αυτό το ορυχείο για το οποίο μιλάς. Είναι πολύ δύσκολο. Το άλλο ήταν πολύ εύκολο να προχωράω λίγο πιο βαθιά, λίγο πιο βαθιά. Τώρα αλλάζεις όλη την κατεύθυνση».
Ενώ ο ξυλοκόπος καθόταν σιωπηλά στο δάσος μαζί με τον μυστικιστή και διαποτιζόταν με την παρουσία του, τη σιωπή του, τη στοργικότητά του πέρασε όλη η ημέρα, και όταν ο ήλιος έδυε ο άνδρας σάστισε. Άνοιξε τα μάτια του. Είπε: «Έπρεπε να μου το είχες πει νωρίτερα όταν περνούσα από εδώ. Δεν είσαι άνθρωπος με συμπόνια. Για χρόνια έκοβα ξύλα, κουβαλούσα το φορτίο στους ώμους μου, και εσύ απλά καθόσουν εδώ και απολάμβανες αυτήν την εσωτερική αίσθηση, αυτήν την εσωτερική χαρά, και δεν μου το έλεγες».
Ο μυστικιστής είπε: «Δεν θα με είχες ακούσει. Πρώτα χρειάζονται τα διαμάντια. Τώρα μπορείς να πας σπίτι, επειδή το ορυχείο των θησαυρών σου βρίσκεται μέσα σου. Απλά να θυμάσαι ένα πράγμα: να προχωράς συνεχώς, μη σταματήσεις ποτέ. Δεν υπάρχει τέρμα, επειδή κάθε τέρμα είναι θάνατος».
Ίσως να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε κάτι καλύτερο από εκείνο που έχουν ονειρευτεί όλες οι ουτοπίες του κόσμου, αλλά η ουτοπία θα υπάρχει πάντα στον ορίζοντα, ο οποίος μοιάζει να βρίσκεται τόσο κοντά ώστε θα μπορούσατε να φτάσετε -αυτή τη στιγμή, μέσα στην επόμενη ώρα- το σημείο που η γη αγγίζει τον ουρανό. Αλλά καθώς πλησιάζετε τον ορίζοντα, ο ορίζοντας συνεχώς υποχωρεί, η απόσταση ανάμεσα σε εσάς και τον ορίζοντα παραμένει πάντα η ίδια. Και αυτό είναι όλο το μυστικό της ανάπτυξης και της εξέλιξης.








ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ
OSHO
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝΑΛΙΟΣ