Στο είπαν ωμά και ειλικρινά : Είσαι κατώτερο και ανεύθυνο ον, και το ίδιο θα είσαι πάντα. Και εσύ τους αποκαλείς «σωτήρες» και τους ζητωκραυγάζεις !
Για το λόγο αυτό σε φοβάμαι, ανθρωπάκο, σε φοβάμαι μέχρι θανάτου. Γιατί η μοίρα της ανθρωπότητας εξαρτάται από σένα.
Θα είχες από καιρό πετάξει από πάνω σου τους πραγματικούς καταπιεστές, αν δεν είχες δείξει ανεκτικότητα στην καταπίεση και αν, συχνά, δεν την είχες υποστηρίξει.Σε φοβάμαι γιατί τίποτα δεν προσπαθείς να αποφύγεις περισσότερο από τον εαυτό σου.Είσαι άρρωστος, πολύ άρρωστος ανθρωπάκο.Δεν φταις εσύ για αυτό, αλλά την ευθύνη της απαλλαγής απ’ αυτήν την αρρώστια την φέρεις εσύ.
Άρχισα να καταλαβαίνω ότι αυτό που συνεχώς σε καταπιέζει είναι η δική σου βαριά ψυχική αρρώστια, και όχι κάποια έξωθεν ωμή βία, ακόμα και όταν λείπει ο οποιοσδήποτε εξωτερικός καταναγκασμός. Θα είχες από καιρό αποτινάξει τους τυρράνους, αν ήσουνα ψυχικά ζωντανός κι ο νους σου ήταν υγιής.
Κανένα αισθητήριο όργανο δεν σε βοηθάει να διακρίνεις τον πραγματικά σπουδαίο άνθρωπο. Ο τρόπος ζωής του, ο πόνος του, οι επιθυμίες του, ο θυμός του, ο αγώνας του για σένα, σου είναι άγνωστα και μακρινά πράγματα.
Δεν μπορείς να καταλάβεις ότι υπάρχουν άντρες και γυναίκες που δεν μπορούν να σε καταπιέσουν και να σε εκμεταλλευτούν και που θέλουν να είσαι ελεύθερος, ειλικρινής και τίμιος. Δεν αγαπάς αυτούς τους άντρες και αυτές τις γυναίκες γιατί δεν είναι συμβατοί με την ύπαρξή σου. Είναι απλοί και ειλικρινείς. Γι’ αυτούς η αλήθεια είναι ό,τι είναι για σένα η πονηριά.
Τους αποδέχεσαι, ανθρωπάκο, μόνο όταν τα άλλα ανθρωπάκια σου πουν ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι σπουδαίοι. Γιατί είσαι ο «λαός», η «κοινή γνώμη», η «κοινωνική συνείδηση». Αυτό είσαι ανθρωπάκο.
Ποτέ δεν αναρωτήθηκες αν σκέφτεσαι σωστά.Το μόνο που σε νοιάζει είναι το τι θα πει ο γείτονάς σου ή πόσο θα σου κοστίσει η τιμιότητά σου.
Για να κερδίσει την εύνοιά σου, ανθρωπάκο, για να κερδίσει την άχρηστη φιλία σου, ο σπουδαίος άνθρωπος, θα έπρεπε να φέρει τον εαυτό του στα μέτρα σου, θα έπρεπε να μιλά με τον τρόπο που μιλάς, θα έπρεπε να στολιστεί με τις αρετές σου. Αλλά αν είχε τις αρετές σου, την γλώσσα σου και την φιλία σου δεν θα ήταν πια σπουδαίος, αληθινός και απλός.
Θα σου πω κάτι ανθρωπάκο. Έχασες την αίσθηση για ότι ανώτερο υπάρχει μέσα σου. Το έπνιξες μέσα σου και το δολοφονείς κάθε φορά που το συναντάς στους άλλους, στα παιδιά σου, στη γυναίκα σου, στον άντρα σου, στον πατέρα σου, στην μητέρα σου. Είσαι μικρός και θέλεις να παραμείνεις μικρός ανθρωπάκο.
«Μόνο για τη ζωή είμαι ακόμη πρόθυμος να κάνω θυσίες και όχι πια για σένα, Ανθρωπάκο. Μόλις πριν λίγο καιρό ένιωσα το τρομερό λάθος που καλλιεργούσα για είκοσι πέντε χρόνια. Αφιέρωσα τον εαυτό μου σε σένα και στη ζωή σου, επειδή πίστεψα ότι εσύ είσαι η ζωή, η αλήθεια, το μέλλον και η ελπίδα. Όπως και γώ, πολλοί άλλοι ειλικρινείς κι αληθινοί άνθρωποι έλπιζαν ν’ ανακαλύψουν τη ζωή μέσα σου. Όλοι τους αφανίστηκαν. Μόλις κατάλαβα κάτι τέτοιο, πήρα την απόφαση να μην αφήσω τον εαυτό μου ν’ αφανιστεί κάτω απ’ τη στενοκεφαλιά και τη μικροπρέπεια σου. Γιατί έχω σπουδαία πράγματα να κάνω. Ανακάλυψα την ενέργεια που είναι η ζωή, Ανθρωπάκο. Δε σε συγχέω πια με τη ζωή που ένιωθα μέσα μου και που έψαχνα ν’ ανακαλύψω σε σένα.
Μόνο αν, έντονα και ξεκάθαρα, διαχωρίσω από σένα τη ζωή, τις λειτουργίες της και τα χαρακτηριστικά της, θα είμαι σε θέση να συνεισφέρω πραγματικά στη διερεύνηση της και στο μέλλον σου. Ξέρω, χρειάζεται θάρρος εκ μέρους μου για να σε αποκηρύξω. Έτσι όμως θα μπορώ να συνεχίσω την εργασία για το μέλλον, επειδή δε σε λυπάμαι κι επειδή δε νιώθω την επιθυμία να γίνω ένα μεγάλο ανθρωπάκι όπως οι αξιοθρήνητοι Ηγέτες σου».
Βιλχελμ Ραϊχ, » ΆΚΟΥ,ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ!» (εκδόσεις: Αποσπερίτης)
No comments:
Post a Comment