H Τέχνη να μην επιτρέπεις στο μυαλό σου να επηρεάζεται από τα συμβάντα γύρω σου.
Text-to-Speech with Video Background
Πατήστε τα κουμπιά, για να ακούσετε το κείμενο, παρακαλώ ανοίξτε αυτή τη σελίδα με τους περιηγητές Chrome, Microsoft Edge, Opera, ή Mozilla Firefox.
Οι ανοησίες και οι παραλογισμοί των συνανθρώπων..( φίλοι,συγγενείς,συνεργάτες) να μη έχουν σημασία για σένα, γιατί εσύ έχεις κλείσει το πορτάκι του μυαλού σου μέσα από το οποίο εισερχόταν το μπάχαλο που αυτοί οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει, και που αυτό το ίδιο καταδυναστεύει τη ζωή σου.. και τη ζωή όλων γύρω σου(η παράνοια που υπάρχει στο μυαλό τους, και προσπαθούν να την βάλουν στο δικό σου, απλά δες έξω τον καιρό,δεν συμβαίνει τίποτα. Τέχνη είναι να μπορείς να κοιτάς, και να μη βλέπεις την αδικία, τον παραλογισμό, τη δυστυχία, τη λύπη και τα τόσα άλλα που ταλανίζουν τους ανθρώπους. 'Εαν το κάνεις, όχι γιατί έγινες ξαφνικά αναίσθητος, τα ανθρώπινα προβλήματα δεν σε αγγίζουν πια, αλλά γιατί έχεις αυτή την μεγάλη ανάγκη της χαλάρωσης που σου προσφέρει και της καθαρής σκέψης. Όσο παράξενο κι αν μας φαίνεται ,τι μπορούμε εμείς οι μικροί και ασήμαντοι να κάνουμε;Το κάθε άτομο που αποτελεί τον κρίκο αυτής της τεράστιας αλυσίδας που λέγεται ανθρώπινο είδος. ...Έαν οι άνθρωποι είχαν την ευκαιρία και την γνώση να παίρνουν τις αποφάσεις ήρεμοι , απλά θα πέρνανε τις λιγότερες λάθος αποφάσεις, άρα το λιγότερο κακό για το κοινωνικό σύνολο.
Ποτέ δεν πίστευα ότι θα ερχόταν μια στιγμή να ασχοληθώ με το… τίποτα ή την ηρεμία . Ν’ αφήνεις τον εαυτόν σου ελεύθερο ν’ απολαμβάνει τον χώρο γύρω του, χωρίς έννοιες, υποχρεώσεις, σκοτούρες και όλα τα συναφή που συνεπάγονται μια ζωή γεμάτη ευθύνες και υποχρεώσεις.
Να κάθεσαι αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα, ν’ αφήνεις το βλέμμα σου να περιτριγυρίζει άσκοπα, να νιώθεις τον κόσμο μόνο με τις αισθήσεις σου, να επιτρέπεις στο μυαλό σου την πολυτέλεια της χαλάρωσης, να μην σκέπτεται και να μην προβληματίζεται.
Να μπορείς, βρε αδελφέ, να να μην ανησυχείς για την επόμενη συνάντηση, την επόμενη διάσκεψη, το επόμενο, το… επόμενο, τέλος πάντων, που τελειωμό δεν έχει.
Η χαλάρωση επιτυγχάνεται με τη σύσφιξη των μυώνων πρώτα και μετά με την απόλυτη χαλάρωση, που σε μεταφέρει σε μία κατάσταση απόλυτης ηρεμίας, τελείως απαραίτητη για την αναζωογόνηση του συστήματός μας.
Φυσικά, τέτοιες πολυτέλειες πολύ δύσκολα επιτυγχάνονται και ριχνόμαστε συνεχώς στην καθημερινή πάλη με άγχος, πίεση, και στρες. Πού χρόνος για Νιρβάνα, όταν οι καταστάσεις πιέζουν, ο επόμενος περιμένει ανυπόμονα στη σειρά να εξυπηρετηθεί, οι υποχρεώσεις πιέζουν, οι ευθύνες συσσωρεύονται, τα προβλήματα συνωστίζονται και… εύχεσαι η μέρα να είχε περισσότερες από 24 ώρες και ο χρόνος να χάνεται στο άπειρο, χωρίς περιορισμούς και δεσμεύσεις.
Να αισθάνεσαι ότι ο χρόνος έχει εξαφανιστεί, το κουδούνισμα του τηλεφώνου δεν έχει εφευρεθεί ακόμη, ο κόσμος έχει κάνει στάση και δεν προκαλεί, όλα γύρω σου κινούνται από μόνα τους χωρίς τη δική σου ανάμειξη, χωρίς να απαιτείται κάτι από σένα, γιατί εσύ έχεις χαθείς στο χώρο της απόλυτης ευδαιμονίας του να κάνεις… τίποτα.
Να κάθεσαι στο μπαλκόνι, με ελαφριά μουσική να σε ταξιδεύει σε τόπους άγνωστους, να μιλά για την αγάπη, τον έρωτα, τις σχέσεις, τη χαρά και τη λύπη. Να έρχονται οι ανθρώπινες σχέσεις μέσα από τους μελοποιημένους στοίχους, χωρίς τη δική σου ανάμειξη, τη δική σου ευθύνη. Απλά, να παραδίνεσαι στους γλυκούς ήχους, ν’ απολαμβάνεις τη μελωδία, χωρίς να δίνεις μεγάλη προσοχή στα λόγια, να χαίρεσαι απλά τις μελωδικές φωνές.
Να ξέρεις ότι το ρολόι είναι μια εφεύρεση(κάτι φανταστικό όπως οι αριθμοί,τους δημιουργήσαμε για να μας υπηρετούν όχι για να μας βασανίζουν) . Τρως όταν πεινάς και όχι όταν είναι η επίσημη ώρα φαγητού του παραφορτωμένου ημερησίου προγράμματός σου.
Κοιμάσαι όταν νυστάζεις και όχι γιατί πρέπει να κοιμηθείς προς απόκτηση δυνάμεων για την επομένη στη μέγγενη των υποχρεώσεων.
Να χαίρεσαι το βιβλίο που ήθελες πάντοτε να διαβάσεις και δεν είχες χρόνο και την ώρα που εσύ θέλεις, γιατί έτσι γουστάρεις και όχι γιατί το χρειάζεσαι για να σε πάρει ο ύπνος, που κι αυτός ο άτιμος δεν έρχεται όταν τον έχεις ανάγκη – πώς να ριφθείς ξάγρυπνος το πρωί στην αρένα της καθημερινότητάς σου;
Η τέχνη του να κάνεις απολύτως τίποτα. Γιατί περί τέχνης πρόκειται. Τέχνη είναι να μην επιτρέπεις στο μυαλό σου να επηρεάζεται από τα συμβάντα γύρω σου. Η ατελεύτητη παρέλαση των πολιτικών στα τηλεοπτικά κανάλια να μη σε αγγίζει. Οι ανοησίες και οι παραλογισμοί που συνεχώς εκτοξεύουν να μη έχουν σημασία για σένα, γιατί εσύ έχεις κλείσει το πορτάκι του μυαλού σου μέσα από το οποίο εισερχόταν το μπάχαλο που αυτοί οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει και που αυτό το ίδιο καταδυναστεύει τη ζωή σου και τη ζωή όλων γύρω σου.
No comments:
Post a Comment