Ο Έρωτας στα χρόνια της χολέρας του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες . Ένα ρομαντικό βιβλίο που έγινε ταινία .
Τα πάθος και η εμμονή του ήρωα να κερδίσει την αγαπημένη του, το πείσμα και η προσκόλληση του για να την αποκτήσει, αφήνει μια γλυκιά αίσθηση που δίνει άλλοθι σε εκείνους που θυσιάζονται για ένα ιδανικό, ένα συναίσθημα ή μια ιδέα. Ρομαντικό και μαγικό, ασυνήθιστο αλλά και ανθρώπινο. O έρωτας του για εκείνη του προκαλούσε σεισμική ανατριχίλα. «Ο Φλορεντίνο Αρίσα την κατασκόπευε με θαυμασμό, την ακολουθούσε αδιάκοπα, σκόνταψε πολλές φορές στα καλάθια της υπηρέτριας που απαντούσε στις συγνώμες του μ΄ ένα χαμόγελο, κι εκείνη πέρασε τόσο κοντά του που μπόρεσε να νιώσει την αύρα της μυρουδιάς της, κι αν τότε δεν τον είδε, δεν ήταν πως δεν μπορούσε, αλλά επειδή περπατούσε έτσι περήφανα. Του φαινόταν τόσο όμορφη, τόσο γοητευτική, τόσο διαφορετική από τους κοινούς ανθρώπους, που δεν καταλάβαινε γιατί κανένας δεν ζαλιζόταν όπως εκείνος, με τις καστανιέτες των τακουνιών της στις πλάκες του δρόμου, ούτε πετούσε η καρδιά του με τους αναστεναγμούς που άφηναν οι φραμπαλάδες της, ούτε πως ο κόσμος δεν τρελαινόταν με τον αέρα της κοτσίδας της, το πέταγμα των χεριών της, το χρυσαφένιο κουδούνισμα του γέλιου της». Για τον Μάρκες η ακατανίκητη δύναμη που κάνει τη γη να γυρίζει δεν είναι οι ευτυχισμένοι έρωτες, αλλά όσοι συναντούν εμπόδια. Σίγουρα τα 53 χρόνια, οι 7 μήνες και οι 11 ημέρες κατά τις οποίες «περίμενε» ο Φλορεντίνο Αρίσα το κορίτσι της καρδιάς του, ξεφεύγουν από το ανθρώπινο στοιχείο και αναφέρονται στην υπερδύναμη της αγάπης, όπως και το βιβλίο του Μαρκές ξεφεύγει από το μέσο όρο και αποτελεί ένα από τα πιο επιτυχημένα μυθιστορήματα του περασμένου αιώνα.
Φιλοσοφώντας
Η κρυστάλλινη φιλοσοφία που κρύβεται πίσω από το έργο και την προσωπικότητα του δεν αφήνουν περιθώρια για μεσοβέζικες ερμηνείες. «Κανένας δεν αξίζει τα δάκρυά σου, αλλά όποιος και να τα άξιζε, δεν θα σε έκανε να κλάψεις» αναφέρει ο Γκάμπο, τραβώντας μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην αξία της αγάπης και τη λύπη. Η λογική του δίνει λύσεις εκεί που τα πάντα κινούνται αργά και μάταια. Κάποτε είχε σημειώσει, αναφερόμενος στη μακρόχρονη ουσία της αναμονής ότι «αυτός που περιμένει πολύ, δεν πρέπει να περιμένει πολλά». Άλλωστε ο ίδιος ξεδιπλώνοντας ένα ασυναγώνιστο ταλέντο δεν άργησε να γευτεί την επιτυχία. Την ίδια στιγμή όμως τον απασχολούσαν και θέματα για τα γηρατειά αλλά και για τον χρόνο που περνά και όσα αφήνει μέσα μας. Τόνιζε ότι ένας άντρας καταλαβαίνει πότε αρχίζει να γερνάει όταν αρχίζει και μοιάζει με τον πατέρα του αλλά και ότι αυτό που έχει σημασία στη ζωή δεν είναι τι σου συμβαίνει, αλλά τι θυμάσαι και πώς το θυμάσαι. Στη περίπτωση του Μάρκες βέβαια ο χρόνος έγινε σύμμαχος και τίτλος τιμής για έναν δημιουργό που έζησε πολλά και έγραψε ακόμα περισσότερα, υπερβαίνοντας τον εαυτό του, σαν μια μαγικά ρεαλιστική ανθρώπινη ύπαρξη. Όπως είναι άλλωστε. Εργογραφία... Εκατό χρόνια Μοναξιά, Ο έρωτας στα χρόνια της Χολέρας, Το φθινόπωρο του Πατριάρχη, Ο στρατηγός μες στο λαβύρινθο του, Περί έρωτος και άλλων Δαιμονίων
No comments:
Post a Comment