Έτσι κι αλλιώς όλα είναι προσωπικές οπτασίες

«Τίποτα δεν είναι αληθινό. Όλα επιτρέπονται».
Ουίλιαμ Μπάροουζ

«Έτσι κι αλλιώς όλα είναι προσωπικές οπτασίες».
Κατσιμιχαίοι

Κάθε πράγμα, γεγονός, κατάσταση, πρόσωπο, μπορούμε να το αντιληφθούμε με τέσσερις διαφορετικούς τρόπους.

Κερδοσκοπικά, πληροφοριακά, αισθητικά και πνευματικά.

Στην πρώτη περίπτωση προσπαθούμε να καταλάβουμε τι κέρδος μπορεί να υπάρξει απ’ την κατάσταση αυτή.

Στη δεύτερη απομυζούμε πληροφορίες.

Στην τρίτη απολαμβάνουμε αισθητικά την κατάσταση.

Και στην τέταρτη επηρεαζόμαστε βαθύτερα, πιο έντονα, πιο ισχυρά.

Έστω, για παράδειγμα, ότι βρισκόμαστε μπρος στην Φιλαρμονική , καθώς παίζει τον Αμλέτο.

Ο άνθρωπος που θα ζήσει αυτή την κατάσταση «κερδοσκοπικά» ίσως να σκεφτεί πόσο και αν πληρώνονται οι μουσικοί της μπάντας. Πόσο κοστίζουν οι στολές τους και πόσο τα χάλκινα. Και μπορεί να σκεφτεί πόσα κιλά χαλκό θα έβγαζε αν τα έλιωνε.

Στη δεύτερη περίπτωση ο άνθρωπος θα προσπαθήσει να μάθει πόσοι μουσικοί παίζουν στην Παλαιά, πότε φτιάχτηκε, κι ακόμα ποιο είναι το κομμάτι που παίζουν, ποιος το έγραψε και πότε, κι άλλες τόσες πληροφορίες.

Στην τρίτη περίπτωση ο άνθρωπος θα απολαύσει το θέαμα των όμορφων στολών και των μουσικών οργάνων, με φόντο την παλιά πόλη. Έπειτα θ’ ακούσει και το Amleto του Faccio.

Στην τέταρτη περίπτωση ο ακροατής και θεατής θα πάψει ν’ ακούει και να βλέπει. Θα νιώσει την κατανυκτική μουσική χωρίς να σκέφτεται ποιος την έγραψε και ποιος την παίζει. Ουσιαστικά θα σταματήσει να σκέφτεται τον εαυτό του ως κάτι ξέχωρο απ’ τον υπόλοιπο κόσμο, και θα βιώσει, έστω για λίγα λεπτά, αυτό που οι μεταφυσικοί αποκαλούν ένωση με το όλον -ή έκσταση.

Η τέταρτη περίπτωση συμβαίνει λιγότερα συχνά, για όλους τους ανθρώπους. Συνήθως αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις κερδοσκοπικά, πληροφοριακά ή αισθητικά.

Οι πιο συνηθισμένες «πηγές» έκστασης είναι η τέχνη, η θρησκεία, το σεξ, η φύση, το αλκοόλ και τα ενθεογόνα, τα ναρκωτικά.

Παρότι ακούγεται ως κάτι «παράξενο», μας συμβαίνει κάθε φορά που βλέπουμε μια θεατρική παράσταση ή διαβάζουμε ένα βιβλίο ή κάνουμε μια υποβρύχια κατάδυση ή φτάνουμε σε οργασμό, όπου για λίγα λεπτά ή περισσότερο, ξεχνάμε ποιοι είμαστε.

Η απώλεια της ταυτότητας είναι απαραίτητη για να αντιληφθείς ευρύτερα τον κόσμο.

Συμπέρασμα....
Όλος ο κόσμος είναι μια ψευδαίσθηση, όχι γιατί δεν υπάρχει, αλλά γιατί η ανθρώπινη ζωή είναι τόσο σύντομη, και η ανθρώπινη σκέψη τόσο… ανθρώπινη.

Αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου στα τρία, αρχίζεις να γίνεσαι αυτόνομος άνθρωπος (πνευματικά) στα είκοσι, στα σαράντα δεν έχεις καταλάβει και πολλά, κι ύστερα είσαι ογδόντα και πεθαίνεις.

Τα ογδόντα χρόνια φαντάζουν πολλά όταν είσαι νέος. Αλλά όταν γίνεσαι ογδόντα, δεν μπορείς να καταλάβεις πώς πέρασε ο χρόνος. Είναι όπως οι διακοπές ή όπως η άδεια στον στρατό: Απ’ τη στιγμή που υπογράφεται, απ’ τη στιγμή που ξεκινάνε, έχουν ήδη τελειώσει.

Δεν θέλω να σας στεναχωρήσω, αλλά έτσι είναι κι η ζωή.

Όσο πασχίζεις να γραπωθείς πάνω της τόσο πιο οδυνηρό είναι το πέρασμα του χρόνου.
Όσο περισσότερα προσπαθείς να κατανοήσεις τόσο περισσότερα αντιλαμβάνεσαι ότι δεν κατανοείς.
Όσο περισσότερο προσπαθείς να ελέγξεις τα πράγματα τόσο καταλαβαίνεις ότι δεν είναι τίποτα άλλο από μια χίμαιρα. Προσωπικές αυταπάτες κι οπτασίες.

Κι όλα αυτά που έγραψα σήμερα, τι άλλο είναι;

Πηγη

by vneos1987.blogspot